Dat schrijven twee deskundigen van de Universiteit Utrecht in het economenvakblad ESB. Ze pleiten in hun artikel ook voor het hervormen van het garantiestelsel, dat spaarders de zekerheid geeft dat ze een bedrag terugkrijgen bij faillissement van een bank.Hoogleraar Clemens Kool en docent Dirk Gerritsen wijzen er in het artikel op dat het in de financiële wereld mogelijk is een belegging in bedrijfsobligaties te verzekeren tegen faillissement van de betreffende onderneming. Deze verzekeringen, de zogeheten ”credit default swaps”, kunnen worden verhandeld.

De schrijvers van het artikel hebben het koersverloop van credit default swaps bij Landsbanki vergeleken met die van Rabobank en Fortis Nederland in de periode van 2007 tot en met 2008.

Uit dat koersverloop blijkt dat de financiële wereld het risico dat werd gelopen bij Landsbanki, de moedermaatschappij van Icesave in Nederland, al in 2007 veel hoger inschatte dan dat van andere banken.

Icesave werd in 2008 actief in Nederland.

Volgens de twee economen kan DNB dit soort openbare informatie verstrekken als waarschuwing aan spaarders zonder de wet te overtreden.

Een woordvoerder van DNB zegt in een reactie dat koersen van de swaps niet per se een juist beeld voorspiegelen van de financiële toestand van een onderneming, doordat ze mede bepaald worden door „marktsentiment.” Dat is een reden om ze als toezichthouder niet als waarschuwingssignaal te hanteren.

De auteurs zijn bovendien kritisch over het zogeheten depositogarantiestelsel. Het beschermt niet alleen onwetende spaarders, maar zet mensen ook aan om te sparen bij banken met de hoogste rente en het hoogste risico, omdat het spaargeld toch gegarandeerd is.