Onrust in SP na abrupt vertrek Kant
De SP is in verwarring na het plotselinge vertrek van Kamerlid Kant als fractievoorzitter. Waarschijnlijk kiest de fractie vandaag Emile Roemer (47) als haar nieuwe voorman. Maar daarmee ligt de functie van partijleider nog geheel open.
Wat zou het voor henzelf mooi zijn als politieke partijen de opvolging van hun leiders bijtijds zouden regelen. Zodat na het terugtreden van de een, de ander kwiek uit de coulissen kwam stappen. „Hallo, daar ben ik. Volg mij.”Het omgekeerde is vaak het geval. Een partij kan nog zo strak georganiseerd zijn, het vertrek van een leider overvalt haar meestal. En een opvolger staat lang niet altijd klaar.
Wie het bij de SP moet worden, lijkt niemand te weten. Marijnissen, de man die de partij groot maakte, heeft al aangegeven niet beschikbaar te zijn. Niet voor niets trad hij twee jaar geleden terug wegens ernstige gezondheidsklachten. Nog altijd is hij noch voor het fractievoorzitterschap noch voor het lijsttrekkerschap beschikbaar.
Even beslist uitte zich donderdag oudgediende Van Bommel. Het Kamerlid werd twee jaar geleden nog serieus genoemd als kanshebber om Marijnissen op te volgen. Maar: „Het is in deze fase beter dat er een fris iemand komt. Ik ben een veteraan”, zegt de man die al twaalf jaar Kamerlid was.
Van Velzen dan, de oud-milieuactiviste, of de intelligente Irrgang, wiens naam dezer dagen vaak valt? Beiden gaven vanmorgen aan niet beschikbaar te zijn voor het fractievoorzitterschap.
Dat zelfde geldt voor de niet van bravoure gespeende Van Raak. De Wit is weliswaar aimabel, maar weinig charismatisch. Daardoor is het het meest aannemelijk dat de 47-jarige Emile Roemer vandaag door zijn 24 fractiegenoten tot hun nieuwe voorzitter wordt gekozen.
Maar dat is slechts een tijdelijke voorziening. De grote en eigenlijke vraag is: wie moet bij de snel naderende Kamerverkiezingen de lijsttrekker, en daarmee ook de nieuwe partijleider zijn? Op die vraag komt pas op het partijcongres in april antwoord.
Ondertussen kan de partij pogen bij te komen van de klap van het plotselinge vertrek van Kant. Hoewel, plotseling? Het is niet voor het eerst dat een fractievoorzitter in de Tweede Kamer het bijltje erbij neerlegt na een teleurstellende uitslag bij de verkiezingen. De VVD’er Van Aartsen ging haar in 2006 al voor.
Echt verrassend is Kants vertrek niet. Allang was voor binnen- en buitenstaanders duidelijk dat zij maar ter nauwernood tegen haar taak was opgewassen. De uitermate gedreven politica gaf alles voor haar werk, maar slaagde er desondanks niet in het imago van een al te opgewonden, zichzelf overschreeuwend meisje in te ruilen voor dat van een bezonken, gezaghebbende leider. De schaduw van de moeilijk te overtreffen Marijnissen bleef over haar heen hangen.
Dat het haar niet lukte de neergaande lijn te keren -in sommige peilingen staat de SP momenteel op een verlies van 14 zetels–, heeft haar in toenemende mate zodanig gefrustreerd dat volgens sommigen een burn-out op de loer lag.
Als dat laatste waar is, valt het te begrijpen waarom Kant, na twaalf tropenjaren, niet alleen het leiderschap opgeeft, maar na de verkiezingen ook de Kamer verlaat.
Collega-fractievoorzitters hebben met haar te doen. „Rot voor Agnes”, reageerde Halsema donderdag per twitter. De GL-partijleider die zelf wél verder gaat, ziet in het aftreden van Kant, terecht, een bewijs voor de stelling dat politiek een bikkelhard vak is.