Viool
Je moet van goeden huize komen om luisteraars meer dan een uur te boeien met solovioolspel. Nu komt Liza Ferschtman (1979) van goeden huize. Sinds de in Nederland wonende Russische violiste in 2006 de prestigieuze Nederlandse Muziekprijs won en een jaar later artistiek directeur van het jaarlijkse Delft Chamber Music Festival werd, rijst haar ster pijlsnel. Terecht, getuige het feit dat ze inderdaad in haar eentje een cd lang weet te boeien.
Dat heeft te maken met de zorgvuldige programmaopbouw: de sonate BWV 1001 en de partita BWV 1006 van Bach, afgewisseld met de eerste twee van de zes solosonates (opus 27) van de Belgische violist en componist Eugène Ysaÿe (1858-1931). De laatste nam in 1924 Bachs zes sonates en partita voor viool solo als uitgangspunt voor zijn eigen creaties. De ontleningen, knipogen en verwijzingen zijn legio. Een mooie cd-formule van Ferschtman, die in het booklet (Engels en Duits) prima wordt toegelicht.Het heeft ook te maken met de schoonheid van de composities zelf: Ysaÿe weer heel anders dan Bach, een stuk dramatischer, maar evengoed intiem, spannend en expressief. Bijzonder is Ysaÿes tweede sonate. De bruisende muziek van Bachs partita is omgebogen naar een duistere, melancholieke compositie rond het gregoriaanse Dies Irae, waarin het jongste gericht centraal staat. Afwisselend lieflijke, heftige, verstilde en dramatische muziek.
De vier composities op deze cd, met hun gebroken akkoorden, dubbelgrepen, fuga’s en zelfs vierstemmige passages, staan stuk voor stuk als schier onspeelbaar te boek. Ferschtman etaleert ze echter ogenschijnlijk met het grootste gemak: bezield, warm, expressief en duizelingwekkend virtuoos.
J. S. Bach – E. Ysaÿe. Works for violin solo, Liza Ferschtman; Challenge Classics (CC 72351); € 17,95.
