Abraham woont al meer dan dertig jaar in La Faute-sur-Mer, een kustplaatsje zo’n 50 kilometer ten noorden van La Rochelle, dat het in de nacht van zaterdag op zondag enorm zwaar te verduren kreeg. Door de combinatie van springtij en een zware storm steeg het water in een razend tempo. „Het begon om drie uur ’s nachts met het borrelen van de toilet. Daarna liep de vloer onder water. Twintig minuten later stond het al zo hoog.” Abraham houdt haar hand zo’n 20 centimeter boven haar hoofd.Vanaf kwart voor vier staat de telefoon van de brandweer van Aiguillon roodgloeiend. Veel mensen zijn in paniek. De huizen in de Vendée hebben vaak alleen maar een begane grond. Als het water binnenkomt, kunnen de bewoners geen kant op. Sommige mensen halen van binnenuit de dakpannen eraf om zo op het dak te komen. Maar voor anderen, veelal ouderen, gaat het allemaal te snel.

De brandweer van Aiguillon wil wel reageren op de noodkreten, maar de kazernes zijn inmiddels ook ondergelopen en de wagens kunnen niet weg. Besloten wordt om met rubberboten langs de huizen te gaan. Volgens de commandant van de brandweer kost die operatie veel tijd, want de boten hebben geen licht.

Vanuit de boten wordt er geschreeuwd naar de bewoners die vaak in een hachelijke situatie proberen te overleven. „Waar zit u? Zit u daar droog? Ja? Dan gaan we eerst naar hiernaast!” Eerst redden, dan evacueren, luidt de opdracht. Duikers vinden bewoners die urenlang drijven in hun woonkamer. Soms is de afstand tussen het water en het plafond maar 20 centimeter. In een deel van La Faute drijven lichamen in de tuinen. Pas als het licht wordt, krijgt de brandweer hulp vanuit de lucht en kunnen bewoners met helikopters worden geëvacueerd.

In de Rue des Voiliers stond het water maandag nog zeker een meter hoog. In de tuinen drijven tuinstoelen. Door lekkende olietanks ruikt het sterk naar stookolie. Een eenzame damesschoen drijft in het midden van de straat. De brandweer breekt samen met de politie de voordeur van ieder huis open op zoek naar lichamen.

Pascal Miclot is een van de vrijwilligers die zich bekommeren over de in totaal 765 mensen die in de ochtenduren door de brandweer uit hun huis gered worden. Het aantal gewonden is opvallend laag; 35 bewoners moeten voor een korte behandeling naar het ziekenhuis. Het gaat meestal om kneuzingen als gevolg van het botsen met drijvende meubels.

Miclot: „We hebben meteen gezorgd dat hier in de opvanghal een team van psychologen aanwezig was. Er zijn mensen die verschrikkelijke dingen hebben zien gebeuren.”

Bij de ingang is een belteam aan lange tafels bezig om getroffenen onder te brengen bij gastgezinnen. Op de televisie is er doorlopend veel aandacht voor de ramp en er is zelfs een speciaal nummer geopend waarop geld gestort kan worden. In de loop van de dag zijn de meeste slachtoffers ondergebracht bij familie of bij gastgezinnen. De solidariteit van de bevolking van de Vendée wordt geprezen op radio en televisie.

Ambroise Pierre (76) loopt met zijn kleinzoon langs de ondergelopen achtertuinen. Hij kan zijn woede over het verlies van zo veel levens amper verbergen. Wijzend naar een ouder huis dat wat hogerop staat vertelt hij wat volgens hem de oorzaak is van het drama. Pierre: „Vroeger had je hier helemaal geen huizen, er waren hier allemaal wijngaarden. Langs de kust stonden wat oudere huizen en dan had je het wel gehad. Het is allemaal snel gegaan met die bebouwing. Er zijn er hier in het dorp zeker 3000 bij gekomen. Die wijngaarden waren geen centime meer waard, dus die boeren hebben eieren voor hun geld gekozen. Of ze wisten dat deze stukken grond onder water konden lopen? Ik meen in 1928 en in 1940, toen hebben we ook zoiets meegemaakt. Maar zo’n zondvloed, dat zoiets zou kunnen gebeuren, dat gelooft toch niemand?”

Een eind verderop werken militairen aan een versteviging van de ‘dijk’, die waarschijnlijk naar Nederlandse begrippen die benaming nooit zou krijgen. De autoriteiten ontkennen dat in het getroffen gebied een dijk het begeven zou hebben. Wel wordt er gewezen op een verzakking die het gevolg zou zijn van eerdere werkzaamheden. Daardoor spoelde het zeewater er zaterdagnacht er gewoon overheen. Op veel plaatsen is de toplaag volledig verdwenen en is het betonnen binnenwerk van de dijk bloot komen te liggen.

Enkele honderden stacaravans op de naastgelegen gemeentelijke camping zijn urenlang speelbal geweest van de extreme meteorologische omstandigheden. Ze lijken als luciferdoosjes bij elkaar geveegd. Een groot deel van de normaal zo keurig gerangschikte seizoensverblijven zijn stukgebeukt door de golven. Wanden zijn opengebarsten en her en der hangen gescheurde gordijnen uit de opengesprongen ramen. Volgens de 37- jarige eigenaar van de camping moet alles als verloren worden beschouwd. ‘Ik moet vooral denken aan die groep gepensioneerden die hier ieder jaar komt, voor hen is dit heel erg. Sommige hebben vaak lang gespaard om een caravan te kopen.’

Bij het vallen van de avond wordt het zoeken naar overlevenden gestaakt. Een vrachtwagen van de brandweer met daarbovenop een groep politieagenten en brandweerlieden rijdt de Rue des Voiliers uit. Zijn er nog lichamen gevonden? Nee, vertelt een agent. ‘Om zes uur werd het laatste lichaam geborgen. Morgen gaan we verder, de vloed komt op, we kunnen nu niks meer doen.’