Frankrijk etaleert zich graag als een soort Moeder der Mensenrechten. De beschuldiging van het Rwandese, autoritaire regime van president Paul Kagamé dat Parijs medeplichtig is aan volkerenmoord, is voor velen ’Frankrijkschennis’ van het ergste soort. Maar Sarkozy hoopt met zijn tussenlanding in Kigali dit nare hoofdstuk zo goed als maar mogelijk af te sluiten.De Frans–Rwandese irritaties begonnen overigens niet met de volkerenmoord zelf. De genocide joeg vanaf april 1994 naar schatting 800.000 mensen, vooral Tutsi’s, snel en gruwelijk de dood in. Maar Parijs had al problemen met Kagamés Tutsi–guerrilleros toen die eerder vanuit aangrenzend Uganda de macht wilden grijpen. Tutsi–aanvoeder Kagamé wilde dat ondanks het feit dat in Rwanda de Hutu’s, met hun president Juvénal Habyarimana, een grote meerderheid vormden.

Frankrijk steunde Habyarimana. De moord op hem op 7 april april ontketende het ongekende bloedblad. Maar daarna slaagde Kagamé erin de macht te grijpen. Bijna heel Rwanda, want Frankrijk stuurde in juni troepen naar het zuidwesten om vluchtende mensen bescherming te bieden. Kagamé heeft sindsdien betoogd dat de Fransen er enkel de plegers van de genocide beschermden.

Frankrijk en Rwanda hebben eind november hun diplomatieke betrekkingen hersteld. Die werden door Kigali in 2006 verbroken toen een Franse onderzoeksrechter, Jean–Louis Bruguière, negen vooraanstaande Tutsi’s rond Kagamé wilde laten arresteren. Bruguière meende dat Kagamés Tutsi–guerrilla achter de moordaanslag op Habyarimana zat en daarmee bewust de Hutu’s provoceerde om de macht te kunnen grijpen.