„Dat jongetje, dat leuke jongetje was dood… Maar dood-zijn was toch zo erg niet… Neen, als je maar naar de hemel ging, naar de Here Jezus!… Opeens schoot een mooie gedachte door Dieuwes hoofd: „Zou dat jongetje nu in de hemel ook weer benen hebben?” Hij wilde ’t wel vragen aan de oude man, maar hij durfde ’t niet goed.”Zo maakte Van de Hulst kinderen vertrouwd met de dood, terwijl hij ze tegelijkertijd de grootst mogelijke troost wilde bieden.

Zelf overleed de schrijver op zaterdag 31 augustus 1963 in zijn woning aan de Rijnlaan in Utrecht. In ”Wachten op de kraakwagen” schrijft zoon W. G. van de Hulst jr., die menig kinderboek van zijn vader illustreerde: „Het is tien uur in de morgen. Ik zit aan mijn vaders bureau in Utrecht (…) Ik voel hoe achter mij zijn lege stoel staat, de schrijfplank ernaast tegen de boekenwand. Gistermorgen zat hij daar nog en hebben we wat vrijblijvend gepraat, terwijl we toch beiden voorvoelden.”

Hij schrijft verder hoe hij in een openstaande bureaulade een map ontdekt, „met in zijn duidelijk handschrift op het etiket: ”Laatste wil”. (…) Ik staar naar de letters op het etiket en ineens herken ik mijn vader weer, want ik staar naar de allerlaatste correctie die hij in een lang leven van schrijven in zijn teksten heeft aangebracht. (…) Die correctie bestaat alleen maar uit een wat beverig potloodstreepje door het woordje ”wil” met vier potloodletters er naast. Nu staat er niet meer ”Laatste wil”, maar ”Laatste wens”.

Onder grote belangstelling werd Van de Hulst op 5 september 1963 begraven op de Utrechtse begraafplaats Soestbergen. Aan zijn graf een indrukwekkende menigte van familieleden, oud-leerlingen, maar vooral lezers van zijn werk.

Op de zerk staan nu zijn namen en jaartallen. Daarbovenop een kleinere steen, met de woorden ”Hoger dan de blauwe luchten”. De woorden van een kinderliedje.

Tijdens de Boekenweek besteedt de redactie dagelijks aandacht aan dood en graf van een schrijver.