„Wat weten onbegenadigde mensen toch te zeggen tot lof van Gods hoogheid, en van Zijn heilige deugden? Wat kunnen zij zeggen van Christus en van Zijn zaligheid en algenoegzaamheid, en hoe dierbaar het is in Zijn gemeenschap te leven? Wat kunnen zij zeggen van de wedergeboorte en van de weg der bekering; van de zonde en van haar overtuiging, van de verschrikkelijkheid der hel en der eeuwige verdoemenis?Helaas, indien zij daarvan spreken en de les, welke zij geleerd hebben voor anderen willen opzeggen, hoe geesteloos gaat het dan in zijn werk! Hoe treurig, hoe pijnigend, hoe stram, mager, gedwongen en onbevindelijk is niet hun gesprek en hun redenering over Goddelijke zaken!

Het is zulk een vreemd en onaangenaam geluid in de oren van een heilige ziel; een christen kan zo gauw bemerken dat het juk des satans nog op de kinnebakken van die arme ongelukkige mensen ligt; men wordt er zo koud en zo naar onder, als men zulke geesteloze gesprekken over de Geestelijke Zaken des Christendoms een tijd lang moet aanhoren, en als men de blinde lieden niet duidelijk kan maken, dat zij spreken over dingen, die zij begrijpen, nog verstaan! Een dwaas zelfs, die zwijgt, zal wijs geacht worden, en die zijn lippen toesluit, verstandig (Spreuken 17:28).”

W. J. Drost

Verbindingsweg 23

3921 DL Elst (U))

---

Achterstevoren (RD 6-2) riep bij mij herinneringen op aan een ander staaltje van mislukte privatisering.

Na een kostbare verhuizing in het kader van de zogenaamde spreiding rijksdiensten in 1978 werd het rijksinkoopbureau als onderdeel van het ministerie van Financiën in 1990 geprivatiseerd. Op een omzet van 3,5 miljard gulden werd ten behoeve van de 30.000 instellingen in de collectieve sector door centralisatie van deskundigheid en vraagaggregatie jaarlijks netto een half miljard bespaard.

Daarbij te bedenken dat de inkooppotentie van de overheidsinstellingen nog eens 90 procent hoger lag. Het geprivatiseerde bedrijf Nederlands Inkoop Centrum is nog maar een flauwe afspiegeling van de bloeiende onderneming die het ooit was. Van de 430 werknemers van toen zijn er honderden in een kostbare wachtgeldregeling terechtgekomen. De centrale inkoop van toen is verworden tot een grotendeels verbrokkelde en inefficiënte inkoop­situatie waarin ieder zijn eigen weg moet zien te vinden.

A. G. Visser

Jacob Catsstraat 233

8265 XR Kampen

---

Reeds enige tijd houdt een vermeende steenuil de gemoederen in Ochten en omgeving bezig (RD 9-2). Mogelijk heeft de uil zijn territorium op een toe­komstig bouwterrein voor circa 200 woningen en een kerk.

Wethouder Keuken van de gemeente Neder-Betuwe kan niet verder met de bestemmingsplanprocedure voor er duidelijkheid is over het beestje en de eventueel te nemen verplaatsingsmaatregelen. Hij kan moeilijk anders. Hij is immers wethouder en die moet zich natuurlijk wel aan de wet houden.

Maar gaan we in Nederland geleidelijk aan niet te ver met dit soort regelgeving?

God heeft de mens een beheersrol gegeven in Zijn schepping. Wij moeten als een goed rentmeester omgaan met alles wat groeit en bloeit. Maar wat er in Ochten gebeurt, gaat mij te ver. Hier gaan de belangen van een mogelijk aanwezige (zeldzamer wordende) vogel boven de sociale, maatschappelijke en economische belangen van een groot aantal mensen.

Wordt het niet hoog tijd dat we op landelijk niveau de desbetreffende regelgeving gaan bijstellen in plaats van aanscherpen? Zou het niet nuttig zijn om de Flora- en faunawet nog eens tegen het licht te houden?

Overigens, een steenuil heeft ook eigen mogelijkheden in de keuze van zijn territorium. Van zeer nabij heb ik in het buitengebied van Achterberg de verbouwing van een woning meegemaakt, waarbij een familie steenuilen zijn intrek heeft genomen onder de dakpannen van de woning –die wel iets hoger gelegd moesten worden– en daar drie jongen heeft groot gebracht. Nog steeds zijn de ouders op deze locatie aanwezig, terwijl er dagelijks drie jonge kinderen om het huis spelen.

Me dunkt: een duidelijk bewijs dat het allemaal best mee kan vallen.

J. P. van Eck

Fruitstraat 26

4041 AJ Kesteren