Party’s
Mijn vrouw is naar haar zus voor een gezellig avondje voor –met name– vrouwen. Doel van het bezoek is een Tupperwareparty. Ik prijs me gelukkig dat wij deze keer niet de organiserende partij zijn.
De telefoon gaat. „Met Marieke. Het is heel erg gezellig hier en het zou zo leuk zijn voor de gastvrouw als wij de volgende party willen organiseren. Als wij ja zeggen, kan zij maximaal cadeaus uitzoeken.”Marieke kan mijn blik niet zien, maar heeft vast een vermoeden. Al zuchtend zeg ik: „Als je nu alles bestelt wat je nodig hebt, dan kun je toch weer jaren vooruit? Is het nodig om over een paar maanden al weer bij elkaar te zitten? Je weet hoe moeilijk het is om een kamer vol te krijgen, en dan maar hopen dat ze tijdig weg zijn. Nou ja, het is jouw keuze, maar gelukkig ben ik er niet mee.” De afspraak wordt gemaakt en zo zit ik een paar maanden later een avond verplicht op zolder.
Waar komt mijn weerstand vandaan? Ik ben ervan overtuigd dat ik niet de enige ben. Deze weerstand leeft breed, vooral onder ons mannen. Het heeft ongetwijfeld te maken met verschillen tussen mannen en vrouwen in aankoopgedrag, zoals bij de aanschaf van kleding. Vrouwen gaan winkelen, het liefst met elkaar, en kunnen eindeloos de ene winkel in en de andere weer uit gaan voordat tot een aankoop besloten wordt. Lang niet altijd is het op voorhand de bedoeling dat er iets gekocht wordt. Prijs-kwaliteitverhouding speelt een grote rol, waardoor de uitverkoop de favoriete periode van winkelen is.
Mannen gaan veel doelgerichter te werk. Zij gaan meteen naar de winkel met de hoogste slagingskans, zijn tevreden als de kleren aan de minimumeisen voldoen, betalen en keren huiswaarts.
Maar het man-vrouwverschil is niet de enige verklaring voor mijn weerstand. Het gezellige avondje kan impliciet de verwachting wekken van een aankoopverplichting.
De kern van de verkoopmethode bestaat uit sociale druk. Vrouwen worden geprikkeld tot het organiseren van nieuwe party’s door de cadeaus en de korting die ze krijgen, afhankelijk van de omzet die geboekt wordt en de vervolgafspraken die gemaakt worden. (Natuurlijk word je zelf ook weer op de vervolgafspraak verwacht.)
Zelf bestelt de organiserende vrouw ook het een en ander, om vooral het goede voorbeeld te geven. Het gevolg is dat er flink ingeslagen wordt, ook producten waarvan ik –zelf regelmatig actief in de keuken– het nut niet altijd zie.
De avond zelf is best geslaagd. Uit de geluiden –van buren, (schoon)zussen, bekenden van school, vriendinnen en tantes– die me via het raam en het trapgat bereiken, maak ik op dat het gezellig is.
Ook de omzet en het tijdstip waarop iedereen is vertrokken, vallen niet tegen. Vervolgafspraken blijven helaas uit, en daarmee komt het felbegeerde geschenk er niet.
Na verloop van tijd begint ook bij Marieke het chagrijn toe te slaan. Ons adres verwordt tot een soort van tussenstation voor plastic handelswaar en een inleveradres en afhaalcentrum. Voordat alle spullen, nabestellingen en geruilde artikelen binnen en vervolgens bezorgd zijn, zijn we maanden verder. Een dezer dagen hopen we beiden dit dossier te kunnen sluiten.
Deze gang van zaken blijkt echter ook zijn voordelen te hebben. Dachten we een paar maanden geleden over party’s nog verschillend, inmiddels zijn we gelijkgestemd. De komende honderd jaar organiseren wij bij leven en gezondheid geen party’s meer.
En dankzij deze ervaring is ons toch al niet slechte huwelijk weer een bron van meningsverschil armer.
De auteur is onderzoeker bij het LEI, een onderzoeksinstituut dat deel uitmaakt van Wageningen Universiteit en Researchcentrum. Hij schrijft deze bijdrage op persoonlijke titel.Reageren aan scribent?nietbijbroodalleen@refdag.nl
Party’s
