Het Patriotdetachement van de Groep Geleide Wapens van de Koninklijke Luchtmacht verdedigt de steden, die ongeveer honderd kilometer van elkaar liggen, tegen een eventuele raketaanval van Irak. In totaal zijn op beide bases ongeveer 370 Nederlandse militairen gelegerd die de lanceerinrichtingen en radarapparatuur bedienen.

Wie bij de tenten van het Nederlandse kamp in Batman aankomt, ziet vooral modder. Maandag zijn ze ’weggeregend’ en moesten ze de eetzaal dweilen, maar de volop schijnende zon maakt dinsdag veel goed. De militairen vullen hun vrije tijd met onder meer hardlopen, darten en het schrijven van brieven aan het thuisfront. Met de Turken is inmiddels tot wederzijdse tevredenheid gevoetbald, waarbij Nederland overigens won.

Achter de tenten is een terrein ter grootte van enkele voetbalvelden geëgaliseerd voor het permanente onderkomen. Een klein deel is voor de Nederlanders. De rest is voor de Amerikanen als die Turkse toestemming krijgen om hun troepen hier te legeren. Er wordt veel samengewerkt met de naar schatting zeventig Amerikanen die er al zijn. Zo wordt er gereedschap uitgewisseld en is er overleg over wat waar moet komen.

De militairen houden het nieuws goed bij, onder meer via CNN. Het nieuws over de crisis rond Irak heeft voor deze mannen en vrouwen directe gevolgen en wordt dus nauwgezet gevolgd. Overigens is er belangstelling voor meer dingen. Hoe heeft Jos Verstappen het gedaan bijvoorbeeld, of wie is de winnaar van Idols geworden? Ook een sms’je van thuis over de uitslag van de laatste wedstrijd van Ajax kan rekenen op een uitvoerige nabeschouwing. De situatie in de wereld is dus niet een continu gespreksonderwerp op het kamp. „Er is veel onduidelijkheid over wat er gaat gebeuren. Je probeert je met elkaar ook met andere dingen bezig te houden om het moraal hoog te houden.”, aldus Maurice van Empel.

De militairen in Batman hebben hun kamp heel toepasselijk Gotham City genoemd. De kantine is gelijk maar omgedoopt in de Batcave. Een paar tenten, waar per stuk acht mensen in kunnen slapen, staan gegroepeerd om een grote barbecue. In de directe omgeving kan gefietst en hardgelopen worden, maar wel binnen de hekken van de basis. De militairen kunnen niet even de stad in. Die behoefte is er ook nog niet, aangezien er nog genoeg gedaan moet worden.

De weinigen die wel de stad in mogen, om bijvoorbeeld voorraden in te slaan, doen dat in burger. Ibrahim Kurt bijvoorbeeld, die fungeert als tolk. Volgens hem is er van het imago van de VS in dit gebied niet heel veel meer over. Op de basis zitten al zeventig Amerikanen die voorbereidend werk treffen. „Er is nog niet eens toestemming, maar toch zitten ze er al. Daar denken ze hier niet positief over.”

Nederlanders, zo is de ervaring van de geboren Turk, worden in de stad wel met open armen ontvangen, compleet met gratis koppen koffie en thee. „We zijn hier om hun te beschermen en dat wordt op prijs gesteld.”

De samenwerking met de Turken, die de militaire vliegvelden beveiligen, is volgens luitenant-kolonel E. Abma, die het detachement leidt, goed. Kurt is het daarmee wel eens, maar kenschetst een groot cultuurverschil tussen het Nederlandse en het Turkse leger. „Wij kennen allemaal onze job. De Turken moet je echt overal een opdracht voor geven. Ze moeten alles rapporteren en zijn erg strak in de discipline. Wanneer wij ’s avonds nog iemand op de basis willen krijgen, moet de hoogste baas van het vliegveld er eerst van afweten.