Willow Creek Community Church heeft de omslag gemaakt, zo was te lezen in het RD van 13 januari. De kerk in Chicago was tot tien jaar geleden compleet blank, maar inmiddels is 20 procent van de bezoekers gekleurd. Dat werd veroorzaakt door een inzicht van voorganger Bill Hybels in Gods plan met de volken. Hybels verootmoedigde zich en nam zich voor het vanaf dat moment anders te gaan doen.Hoe gaan we als Nederlandse christenen om met de multiculturele samenleving? Aangrijpend verwoordde Wennie uit China afgelopen zondag in de doopdienst in de International Christian Fellowship (ICF) in Rotterdam wat de Heere in haar leven heeft gedaan: „Ik besefte dat ik een zondaar ben. Alle barrières en aarzelingen in mijn hart verdwenen. Mijn hart lag helemaal open voor God. Ik ontving de Heere Jezus als mijn persoonlijke Redder. De Heilige Geest overtuigde me dat ik de juist keus had gemaakt door mijn geloof in God te stellen. Ik dank Jezus dat hij me van mijn zonden gered heeft!”

Daar stond ze, in het doopbassin, samen met drie Koerden en vijf Surinamers. Wat een kansen biedt onze multiculturele samenleving!

Zending

Even de gegevens op een rijtje: 3 miljoen van de 16 miljoen Nederlanders zijn nieuwe Nederlanders. Volgens de statistieken loopt dit aantal op tot 5 miljoen in 2050. Op dit moment zijn minstens 800.000 daarvan christen. Slechts een handjevol daarvan komt terecht in de bestaande kerken. Veelal hebben ze zich gegroepeerd in etnische kerken.

Maar is het Gods bedoeling dat we zo gescheiden op blijven trekken? Er zijn veel redenen om daar grondig over na te denken.

In de eerste plaats strekt het tot Gods eer als een grote diversiteit van mensen de schoonheid van de Heere Jezus leert kennen en Hem samen verhoogt.

In de tweede plaats werkt culturele en etnische gescheidenheid zondige scheidsmuren in de hand. De geschiedenis van de zwarte minderheid in de Verenigde Staten laat dat bijvoorbeeld zien. De samenbindende macht van de levende Christus kan zulke scheidsmuren afbreken als geen ander.

Er valt ook heel veel te leren van andere christenen uit andere culturen. Wat heb ik veel opgestoken van mijn diepzinnige Chinese en enthousiaste Afrikaanse broers en zussen.

Ten slotte is er het aspect van de zending. Er openen zich heel nieuwe perspectieven via mensen uit andere landen die bereid zijn het Evangelie naar hun thuisland terug te brengen.

Trots

Hebben we als Nederlandse christenen voldoende oog voor de zonde van angst voor vreemdelingen? God ondermijnt onze etnocentrische trots. Hij werpt alle volken terug op Zijn vrije genade. Niets in onze cultuur geeft ons een bevoorrechte positie voor Hem.

Het verootmoedigt ons alswe ontdekken dat God geen voorkeur heeft voor onze cultuur. Het verdubbelt onze vreugde in Hem als we andere volken en culturen hun vreugde zien vinden in Hem. Zo wordt verbrokenheid praktisch als we uitsluitend roemen in Gods genade, niet in iets wat eigen is aan onze subcultuur.

Misschien leven we in een dorp waar multiculturaliteit nog nauwelijks speelt. Dorpen volgen echter de demografie van de stad met een jaar of dertig afstand. En kunnen nieuwe Nederlanders gewoon bij ons binnenkomen? Het is goed om onszelf de vraag te stellen hoe wij ons thuis zouden voelen in een Afrikaanse gemeente. Wat zou er gebeuren als we zelf ook een stap naar de ander toe doen, en iets opgeven van wat ons lief is in onze cultuur, maar wat niet wezenlijk is voor het Evangelie?

Nieuw evenwicht

Als gemeente van Christus mag de kerk een nieuw evenwicht zoeken: we hoeven ons niet te verliezen in xenofobie, maar we hoeven ook niet blij alles uit andere culturen te omarmen. Dat kan vorm krijgen zoals Willow Creek dat gedaan heeft: naast bestaande diensten onder hetzelfde kerkelijke dak een nieuwe vorm zoeken. Daarin elimineren we de culturele kloof zo veel mogelijk, zodat de echte kloof –beter gezegd: de boodschap van het Evangelie van onverdiende redding– in het centrum kan staan.

Willow heeft zich gericht op Spaanstaligen, en bereikte afgelopen Kerst in een aparte Spaanstalige viering meer dan 5000 mensen.

International Church Plants (ICP) zet zich in voor een tweede lijn. Het is ook mogelijk om als bestaande kerk een multiculturele dochtergemeente te stichten, die in nauwe relatie met haar ‘moeder’ ontdekt welke weg ze in deze tijd kan gaan. Op dit moment zijn er 25 kerken die deze lijn hebben gekozen. We zijn enthousiast over de vele mogelijkheden die zich dan voordoen.

Zou het voor de kerk in Nederland tijd kunnen zijn om het net over de andere boeg te gooien? Kunnen we leren op een heel nieuwe manier te kijken naar de 190 nationaliteiten die Nederland rijk is? Laten we met bewogenheid onze harten, levens, huizen en kerken openen. Uit diep verlangen naar de groei van het Koninkrijk van Hem Die de lof van alle volken toekomt.

Theo Visser is de kartrekker van ICP.