Manon Witsen-Bakker rijdt normaal in veertig minuten van Amsterdam-Noord naar Heerhugowaard. Woensdagavond duurde het vijfenhalf uur, vertelt de medewerker van schoonmaakleverancier Exclusiva.„In de eerste straat was het al raak. Ik dacht: Straks wordt het wel beter. Maar pas na een uur was ik bij de A10, een stuk van 2 kilometer. Maar deze problemen had ik niet verwacht.”

Witsen twijfelde nog lang om terug te gaan. „Dan kon ik tenminste wat eten en naar het toilet. Maar dat ging niet en toch moest ik zo ontzettend nodig. Uiteindelijk heb ik het maar in de berm gedaan. Nood breekt wet, nietwaar.”

Naarmate de avond vorderde, werd ze moedelozer. „Al in de stad zag ik vrachtwagens door rood rijden, omdat ze niet konden remmen. Ik heb wel zes of zeven aanrijdingen gezien. Ook ik werd steeds ongeduldiger.”

Ze probeerde de tijd te doden door te bellen. „Met mijn moeder, die ook in de file stond, met collega’s die op kantoor bleven, en met mijn man thuis.”

Totdat de telefoonbatterij leeg raakte. „Toen kwamen de cd’s. Ik had wel een collega bij me, die gisterochtend al niet met de trein weg kon. Maar na een dag op kantoor en een paar uur in de auto raak je uitgepraat. Ik werd steeds knorriger.”

Gelukkig bleek er „wat fruit” in de auto. „Ik had zo graag warm gegeten. Maar toen ik om kwart voor tien thuiskwam, ben ik gelijk naar boven gegaan.”

Witsen vindt dat de weg er „bar slecht” aan toe was. „Zelfs vanochtend lag het nog vol met ijs en blubber. Ik denk dat dit wel beter had gekund.”

Bij de hulporganisatie Dorcas in Andijk hebben vannacht en-kele medewerkers overnacht, vertelt Dorine de Jager. „Om drie uur wisten we al dat het te gevaarlijk was om terug te gaan naar Amsterdam. Gelukkig hebben we hier een gasthuis, dus overnachten was een mooie oplossing.”