Ook de radicale Palestijnse Hamasbeweging probeert op Israëls respect voor zijn soldaten in te spelen. Al meer dan drieënhalf jaar houdt Hamas de Israëlische korporaal Gilad Shalit gevangen in de Gazastrook. De afgelopen dagen werd opnieuw koortsachtig onderhandeld over de ‘losprijs’ die voor Shalits vrijlating moet worden betaald.Die losprijs is inmiddels tot absurde hoogte gestegen. Het regime in Gaza wil dat maar liefst 500 Palestijnse gevangenen uit Israëlische cellen worden vrijgelaten. Na eindeloze besprekingen, via een Duitse bemiddelaar, zijn de partijen het naar eigen zeggen eens over de vrijlating van 443 gevangenen. Daarbij heeft Israël wel de eis gesteld dat 123 van de vrij te laten Palestijnen uit de Westelijke Jordaanoever worden gedeporteerd, hetzij naar de Gazastrook of naar het buitenland.

Over de overige zeven gevangenen wordt nog druk onderhandeld. Israël weigert pertinent figuren als Abdullah Barghuti vrij te laten. Barghuti was het brein achter de zelfmoordbomaanslagen in Cafe Momentum en pizzeria Sbarro in Jeruzalem. Daarbij kwamen tientallen mensen om het leven. Ook de andere zes hebben bloed aan hun handen.

Het is ronduit stuitend dat Hamas zelfs maar voor durft te stellen een onschuldige korporaal tegen topterorristen te ruilen. Het is overigens wel tekenend voor de manier waarop de fundamentalistische beweging opereert.

En dan de kwestie van proportionaliteit. Als Israël een militaire operatie in de Palestijnse gebieden –bedoeld om zijn burgers te beschermen– uitvoert, schreeuwt de ganse wereldpers à la minute moord en brand. Israël reageert per definitie buitenproportioneel, gebruikt buitensporig veel geweld en ontziet burgerdoelen niet. Naderhand worden de vermeende wandaden van de Joodse staat in geuren en kleuren in VN-rapporten en verslagen van mensenrechtenorganisaties uitgemeten.

Op het moment dat Hamas de losprijs voor Gilad Shalit bekendmaakte, was het journaille echter opvallend stil. Alsof 450 gevangenen voor één soldaat niet disproportioneel zou zijn!

Door deze absurde eis niet dringend aan de kaak te stellen, spelen de media Hamas precies in de kaart. Het wordt voor Hamas op deze manier steeds lonender om soldaten te ontvoeren. Dat is ook het gevoel dat onder een deel van de Israëlische bevolking leeft.

In het verleden had Israël het uitgangspunt niet met terroristen te onderhandelen. Alleen al uit compassie met Gilad Shalit en zijn familie valt dit standpunt lastig vol te houden. Het verschafte destijds echter wel de grootst mogelijke duidelijkheid.

En terroristen die toch met hun daden wegkwamen, wisten dat Israël kosten noch moeite zou sparen om hen te achterhalen. De liquidaties van de terroristen die de Israëlische olympische sporters in 1972 gijzelden en de arrestatie van nazitopman Adolf Eichmann spreken wat dat betreft boekdelen.

Aan de andere kant hanteren Joden al eeuwenlang een befaamd spreekwoord: wie één leven redt, redt de hele wereld. Maar niet ten koste van alles. Al is het alleen maar uit respect voor die tientallen gezinnen die dierbaren verloren in de zelfmoordaanslagen waarvan de bedenkers nu op de nominatie staan om te worden vrijgelaten.

Mr. Richard Donk. Reageren aan scribent? buza@refdag.nl.