Dacht ik. Maar de laatste tijd is er reden tot twijfel. Al jaren krijg ik digitale nieuwsbrieven van zogeheten milieusceptici die zeggen dat we ons het hoofd op hol laten brengen door Al Gore en zijn kompanen. Voor zover ik als leek kan beoordelen, komen ze beslagen ten ijs. Smeltend ijs, dat wel. Want ook dat is een feit.Maar ondanks die sceptische verhalen bleef ik Al Gore en de zijnen intuïtief gelijk geven. Je kon het eigenlijk op je vingers uittellen dat het mis moest gaan. Bovendien leek me het me toch wel wat al te stug dat wetenschappers massaal als blinde kippen achter een hype zouden aanhollen.

Een serieuze poging om mijn geloof in de algoreanen aan het wankelen te brengen, ondernam de Tsjechische president Vaclav Klaus. Hij gaf een boekje uit dat hier te lande verscheen onder de titel ”Blauwe planeet in groene kluisters”. Klaus wordt vaak voorgesteld als een tegendraadse botterik die door een speling van het lot president is geworden maar verder vrij kleinbehuisd zou zijn. Het is niets minder dan een karikatuur. Deze man, die een wetenschappelijke achtergrond heeft, verdiepte zich grondig in de materie en publiceerde een vernietigend geschrift. Op de cijfers die moeten aantonen dat de aarde opwarmt, is heel wat af te dingen en de conclusie dat wij mensen de boosdoeners zijn van eventuele klimaatwijzigingen, is boterzacht. Aldus Klaus. Het eerste exemplaar van de Nederlandse vertaling werd anderhalf jaar geleden instemmend in ontvangst genomen door VVD’er Bolkestein. Toch ook geen domme man.

Wat voor mij de deur dichtdeed, was het uitlekken van de inhoud van een duizendtal e-mails dat was verstuurd door een kleine groep Engelse klimaatwetenschappers. Die lui bleken te hebben afgesproken hoe afwijkende opinies in toonaangevende vakbladen konden worden geblokkeerd. Ook bedachten zij een list om zo met de cijfers te goochelen dat de daling van de temperaturen op aarde verborgen zou blijven. Verder moesten allerlei gegevens geheim blijven omdat die niet strookten met het bekende beeld van de algoreanen: een planeet die langzaam maar zeker onleefbaar wordt. Let wel: de Engelse wetenschappers die zich met deze zwendel bezighielden, zijn zeker geen tweederangsfiguren maar behoren op hun terrein tot de wereldtop.

Over het algemeen geldt het devies om ver weg te blijven van verhalen over wereldwijde complotten en mysterieuze genootschappen die achter de schermen de mensheid proberen te manipuleren. Maar in dit geval ben ik geneigd om de sceptici op dit onderdeel het voordeel van de twijfel te geven. Die fraude geeft in ieder geval te denken.

Is dat sowieso mogelijk, een wereldwijd circuit dat vooral aan belangenbehartiging doet? Waarom mogen we dan niet alles weten? En waarom willen ze een fatsoenlijk wetenschappelijk debat blokkeren?

Voorlopig moeten we ernaar gissen, maar wat zomaar zou kunnen is dat er een klimaatindustrie is ontstaan die er alles aan gelegen is om zichzelf in stand te houden. Voor klimaatonderzoek en de beperking van CO2-uitstoot trekken overheden de beurzen wijd open. Hijgerige politici willen overal ter wereld goede sier maken met hun bezorgdheid over de toekomst van Moeder Aarde en dat mag wat kosten.

De vergelijking met de hulpindustrie ligt voor de hand. Linda Polman heeft daar een onthutsend boek, ”De Crisiskaravaan”, over geschreven. Daaruit blijkt dat hulporganisaties eraan bijdragen dat de ellende in de wereld in stand blijft. Het is hun boterham en zodra zich weer ergens een catastrofe voordoet en de media als aasgieren bij de slachtoffers neerstrijken, rukken zij met groot materieel uit om toch vooral te laten zien hoe onmisbaar ze zijn. Het heeft niets meer met bewogenheid te maken maar alleen nog met het bewijzen van het eigen bestaansrecht. Voor de volledigheid: Linda Polman is een gerespecteerd jour-naliste en schrijft voor de Volkskrant en The Guardian.

Of de vergelijking een op een opgaat met de klimaattombola, durf ik niet te beweren. Wel is het heel lastig geworden voor een simpele buitenstaander om te beoordelen wat er precies gaande is met ons klimaat en wie er gelijk heeft en wie niet. Voorlopig lijkt het me verstandig om maar niet al te hard achter het milieucircus aan te hollen.

Ik wil er meteen wel een belangrijke kanttekening bij plaatsen. Het valt niet uit te sluiten dat sommige milieusceptici het verhaal van de algoreanen onderuit proberen te halen om hun luxeleventje overeind te kunnen houden. Dat bevalt immers wel. Onbeperkt consumeren, tuinameublementje aanschaffen, terrasverwarmertje erbij zodat we zelfs op koude dagen kunnen barbecueën, met de SUV op wintersport en dan bij terugkomst meteen de voorjaarsvakantievliegreis naar Bali boeken, de halve inboedel laten afvoeren omdat de spulletjes alweer vijf jaar in huis staan, saunaatje laten aanleggen en voor de aanschaf van nieuwe kleding stad en land afreizen omdat het exclusief moet zijn. Als dat de agenda van sceptici is, ga ik daarvan net zo goed over mijn nek.

Wat dan? Ik zou zeggen: christenen hebben de glazen bollen van de klimaatdeskundigen toch niet nodig om te weten welke leefstijl verantwoord is? Dan hoeven we heus niet als kluizenaars te gaan leven en moeten we ons zeker geen juk laten opleggen. Sommige aanpassingen kunnen al met een piepklein beetje moeite worden verwezenlijkt. Ik ken mensen die met de auto(!) naar de sportschool rijden om daar aan hun spieren en conditie te werken –of misschien wel omdat ze er dan helemaal bij horen– terwijl ze de hovenier laten komen als de tuin moet worden gespit. Een beetje nadenken, een beetje kritisch naar onszelf kijken, af en toe de tanden op elkaar en ons verder maar gewoon laten leiden door het aloude inzicht dat een ronde wereld nooit een driehoekig hart zal kunnen vervullen.