Een column is een opiniebijdrage. En opinie is een mening. En een mening is geen nieuws en hoort dus eigenlijk niet op een nieuwspagina thuis, maar strikt genomen op de opiniepagina.Rare gewaarwording! Doe je jaren je best en krijg je vervolgens te horen dat je bijdrage al die tijd nogal ‘misplaatst’ was.

Het wil niet echt. Van aanvankelijk rechtsboven op deze pagina zijn we nu linksonder gepositioneerd. Daar is al niets verheffends aan. Van 575 woorden om onze mening te geven, zijn we inmiddels ingeperkt tot 500 woorden.

En waag het niet de gestelde grenzen te overschrijden, want dan wordt een gedeelte van je mening doodleuk geschrapt. Alsof het er allemaal niet toe doet waar je staat of wat je schrijft…

Juist niet

Ik protesteer. Wie bepaalt eigenlijk wat nieuws is? Gaat de redactie daarover? Waarom zou mijn mening geen nieuws kunnen zijn? Misschien is die wel met net zo veel recht nieuws te noemen als een bepaalde gebeurtenis.

Of ook met net zo veel recht juist niet! Want welke gebeurtenissen zijn nu echt nieuw(s) te noemen? Misstanden in de maatschappij? Oorlogen tussen volkeren? Fraude in het bedrijfsleven? Uitbrekende ziekten? Onmin in kerk of gezin?

Lees je Bijbel! Prediker zegt het al: wat er geweest is, dat zal er weer zijn en wat er plaatsvindt, dat zal weer plaatsvinden; er ìs niets nieuws onder de zon!

Hoger niveau

Duizenden jaren geleden kwam je allemaal al tegen wat vandaag in de krant staat: oorlog, verdrukking, bedrog, gemor, pestilentie, onjuist gebruik van weegstenen en efa, een zoon die zijn vader veracht of een schoondochter die opstaat tegen haar schoonmoeder, om nog maar te zwijgen van onenigheid in de eerste christelijke gemeenten. Moedeloos kun je ervan worden!

Wordt het dan nooit beter? Lukt het ons echt niet om op een hoger, een verhevener niveau te komen? Leren we het dan met elkaar nooit? Overwint uiteindelijk het kwaad? Komt er dan nooit (iets) echt nieuws?

Vreemde eend

We leven in de adventstijd. We zien uit naar (iets) nieuws dat er nog niet is, maar dat al wel vermeld kan worden! Ik hoorde eens de uitspraak ”Hopen is uitwijken naar de toekomst”.

We mogen verwachting hebben. Niet omdat het medianieuws ons daar aanleiding toe geeft. Ondanks en juist te midden van de gebroken realiteit mogen we hoop hebben, zoals een profeet het zo’n 2700 jaar geleden al uitsprak: „Maar ik zal uitzien naar de Heere, ik zal wachten op de God van mijn heil; mijn God zal mij horen!”

Om zo vol hoop in de wereld te staan, dat is vreemd en voelt soms misplaatst. Het kost je jezelf te midden van een onveranderde realiteit. In hoeverre zijn wij eigenlijk zo’n vreemde eend in de bijt? Als we dat zijn, is het eigenlijk niet zo vreemd dat we ons misplaatst voelen. We wachten dan echt op iets nieuws!

De auteur heeft een managementfunctie in een ziekenhuis.

Reageren aan scribent? nietbijbroodalleen@refdag.nl.