Vaak gebruikt God de eigen ondervinding van zondaren om hen van hun machteloosheid te overtuigen. Als zij de verlossing beginnen te zoeken, denken ze dat het niet moeilijk is bekeerd te worden. Ze denken dat ze zich spoedig van de zonden zullen afkeren en in Christus zullen geloven. Daarom gaan ze in eigen kracht strijden, met hoop op voorspoed. Maar ze worden teleurgesteld. Daarom laat God hen worstelen als ze proberen zelf hun ogen te openen en hun hart te verbeteren.Toch blijven ze even blind als tevoren. Ze kunnen niets zien, het is alles Egyptische duisternis. Ze willen zich verbeteren, maar ze worden al slechter. Ze willen veel goeds doen en liefde tot God opwekken, maar het is tevergeefs. Het lijkt wel of hun hart steeds meer met goddeloze gedachten vervuld wordt. Zij bespeuren niets wat op bekering lijkt.

Zo laat God hen in eigen kracht voortgaan. Totdat ze moedeloos terneerzitten en aan zelfhulp gaan wanhopen. De verloren zoon wilde eerst zijn buik nog vullen met de draf van de zwijnen en toen niemand hem die gaf, kwam hij tot zichzelf en ging hij erover nadenken om naar zijn vader terug te keren.

Jonathan Edwards, predikant te New Jersey. (Leerredenen, 1791)