Wisselgeld
Het wil maar niet vlotten met het vredesproces in het Midden-Oosten. Nu zijn de Verenigde Naties en de Verenigde Staten weer boos over het Israëlische besluit om 900 woningen te bouwen in de Jeruzalemse wijk Gilo.
Hoewel, boos? „We are dismayed”, klonk het zwakjes uit Washington. De betekenis van ”dismayed” varieert zo’n beetje van ”onthutst” tot ”verslagen” of ”ontsteld”. Maar in alle gevallen lijkt het erop dat Amerika zich neerlegt bij het Israëlische nederzettingenbeleid en hooguit zijn ongenoegen uitspreekt.Daar heeft Washington ervaring mee. Net na de zomer liet de Israëlische premier Netanyahu president Obama al weten dat hij de harde Amerikaanse eis om een totale bouwstop in de nederzettingen door te voeren naast zich neerlegt. Het Witte Huis gromde en grauwde, maar kon uiteindelijk niet meer doen dan zijn teleurstelling uitspreken.
Nee, dan de Palestijnen. Die zijn tenminste consequent. Steevast hamert de Palestijnse leider Mahmud Abbas erop dat Israël moet stoppen met bouwactiviteiten in de omstreden nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. In een ultieme betoning van dapperheid heeft hij zelfs zijn politieke lot aan deze kwestie verbonden, met zijn dreigement zich niet herkiesbaar te stellen voor de geplande Palestijnse verkiezingen van januari volgend jaar.
Geen van de partijen lijkt ondertussen in te zien dat het stellen van voorwaarden vooraf niet bepaald bevorderlijk is om een snelle hervatting van het vredesoverleg te bewerkstelligen. Dat is zoiets als om wisselgeld vragen voordat je het product hebt gekocht.
Overigens is het nog maar de vraag of gesprekken zonder voorwaarden vooraf wél effect zullen hebben. De Palestijnen kregen het afgelopen decennium tot tweemaal toe vrijwel de gehele Westelijke Jordaanoever aangeboden. Zelfs onderhandelingen over de status van Jeruzalem en de terugkeer van Palestijnse vluchtelingen werden niet uitgesloten. Het Palestijnse antwoord was echter de consequentheid zelve: een uitgesproken nee.
En intussen wordt keer op keer herhaald dat de ‘gewone’ Palestijn hartstochtelijk naar vrede snakt. Niets liever wil dan een normaal leven leiden en veilig over straat kunnen gaan. Niets liever wil dan goed onderwijs, deugdelijke huisvesting en drie maaltijden op een dag.
Tragisch genoeg lijkt het Palestijnse leiderschap bitter weinig voeling meer met de bevolking te hebben. Terwijl Mahmud Abbas wel de hele wereld af reist om her en der allerlei politieke signalen af te geven.
Abbas kan een voorbeeld nemen aan wijlen de Egyptische president Sadat, die in 1977 –zonder voorwaarden vooraf– naar Israël reisde en de Knesset toesprak. Nog geen jaar later lag er een vredesverdrag tussen Israël en Egypte, de befaamde Camp Davidakkoorden. Abbas wil echter, evenals zijn voorganger Yasser Arafat, blijkbaar als de onverzettelijke Palestijnse leider die geen enkele concessie deed de geschiedenisboeken ingaan.
Overigens zou een bezoek aan de Palestijnse volksvertegenwoordiging in Ramallah de Israëlische premier Benjamin Netanyahu ook niet misstaan.
