„Laat het niet te benauwd zijn in ons binnenste. Broeders kom hogerop!” zo klinkt de bewogen oproep van prof. dr. H. G. L. Peels (RD van donderdag) tot hen die aarzelend staan tegenover het initiatief van ds. G. de Fijter om een nationale synode te houden.Hoe kun je als kerkelijk verdeeld christendom onze (post)moderne medemensen nog bereiken? Peels collega, prof. dr. H. J. Selderhuis, schreef daarover aangrijpende zinnen in het Nederlands Dagblad: „Er is immers in ons land een nationale ramp gaande, namelijk dat er zo veel mensen zonder de Here Jezus leven. En zonder Hem sterven.” We bereiken vandaag de medemensen in onze samenleving niet meer met de christelijke boodschap. De kerkelijke verdeeldheid is een groot struikelblok. En daarom dit initiatief.

Over de vraag of dit door een dergelijk initiatief wel bereikt wordt, valt intussen te discussiëren. Want deze nationale synode is geen synode, wil het niet eens zijn, zo wordt gezegd door prof. Peels. Zij werkt dus ook niet aan kerkherstel en evenmin aan herstel van de Evangelieprediking van de kerk. Zij wil opnieuw kerken verenigen onder één bepaald noemer, ditmaal die van een credo.

Kerken hebben wel vaker onder één noemer samengewerkt, bijvoorbeeld in de initiatieven die ten grondslag lagen aan het Liedboek vanoor de Kerken en aan de Nieuwe Bijbelvertaling. Maar hebben die initiatieven de nationale ramp die zich bezig is te voltrekken wel gekeerd?

Ik zal niet zeggen dat ze niet iets positiefs hebben uitgewerkt. Maar als het erom gaat het hart van onze medemensen te bereiken, dan zullen er meerdere en andere stappen gezet moeten worden. God de Heilige Geest, zo lezen we in Romeinen 10, werkt immers door de Evangelieprediking het geloof in onze harten.

Taak van de kerk

En daar zouden we als christenen en kerken in ons land voor moeten gaan: voor het Evangelie op de kansels en in de catechisatie­lokalen. Want het woord van Luther is maar al te waar: waar het Evangelie wordt gepredikt, daar werkt God de Geest het geloof in Christus Jezus. En als christenen kunnen we die prediking onderstrepen door ons eensgezind onder die Evangelieprediking te laten vinden.

Waarom christenen dan nog weer oproepen zich te verenigen onder een bepaalde noemer, nu het credo, terwijl het kerkelijk alles blijft zoals het is? Wordt het niet gewoon tijd dat de kerken in Nederland zich verenigen onder de noemer van het ene Evangelie van onverdiende genade van God? Het Evangelie, de blijde boodschap van geloof en liefde, brengen aan de mensen is toch dé taak van Gods kerk op aarde?

De auteur is predikant van de gereformeerde kerk vrijgemaakt te Bedum.