Zaterdag zegt een van hen in de Volkskrant over zijn teruggestuurde collega: Hij wordt ten onrechte aan de schandpaal genageld. Als ik geen onderscheiding had gekregen, was het mij ook gebeurd. Wij zijn dertigers, jongens van 21 laten zich eerder door hogere commandanten overrompelen om onverantwoord risico’s te nemen.Het peloton kreeg in 2008 een gevaarlijk opdracht en wilde daar meer voorbereidingstijd voor hebben. Daarop ontstond een ruzie tussen de militairen en de verantwoordelijke officieren. Die deden aangifte bij de Koninklijke Marechaussee.

Op vragen van de militairen of de opdracht haalbaar was binnen de kortere voorbereidingstijd antwoordde een commandant: „Alles is haalbaar, delen zijn haalbaar, maar als ik kritisch had gekeken was er niets van overgebleven". Even later zou de kapitein tijdens het overleg schreeuwend gezegd hebben „verkenners zitten!, mijn grootmoeder is Duits. Ik ben een Pruisisch leider en bij mij geldt: Befehl ist Befehl. Wie van jullie daarbij sneuvelt interesseert me geen reet.

De volgende dag tijdens nieuw overleg is het peloton weggelopen. Daarna is het peloton voorgedragen voor repatriëring en ontslag bij terugkomst. Een van de twee zegt tot slot in de krant: De kapitein had ons bij goed leiderschap een gevoel van trots kunnen geven. Eerst dacht ik: wat een gedreven kerel. Maar het is een ’weirdo’, hij zag ons al kanonnenvlees.