Terwijl er bij CSFR donderdag een interne bidstond plaatsvond om als reformatorische studenten te bidden voor christelijke eenheid in Nederland, werden we op een pijnlijke wijze geconfronteerd met de realiteit. Dat er sterke reserves zouden bestaan bij de formulering van een gezamenlijke boodschap van verootmoediging en hoop voor de wereld kunnen wij ons als studenten uit de gereformeerde gezindte goed voorstellen. De beoogde eenheid tussen verschillende loopt wel ver uiteen. Het is echter onbegrijpelijk dat elke poging tot gesprek over wat ons als christenen wél bindt en wat de goede boodschap voor de samenleving is, niet van de grond kan komen.De Heere Jezus heeft gebeden of zijn kinderen geheiligd mogen zijn in Gods waarheid, „opdat zij allen één zijn (…) opdat de wereld gelove, dat Gij Mij gezonden hebt” (Johannes 17: 21). De eenheid mag nooit ten koste gaan van de waarheid, maar wordt het gebod om elkaar in Jezus dé Waarheid als medebroeders te zien hierdoor niet veronachtzaamd?

Calvijn

Natuurlijk zijn er belangrijke verschillen aan te wijzen tussen de diverse kerken, maar dit mag niet ten koste gaan van het christelijke belijden. Het gaat er immers om dat God aan Zijn eer komt. Heeft het ons niet wat te zeggen dat zelfs Johannes Calvijn zich zijn hele leven beijverd heeft om (zelfs) internationaal de eenheid tussen lutheranen en gereformeerden te behouden, zonder daarbij de –voor hem– belangrijke verschillen weg te poetsen?

Veel (oud-)leden van de CSFR hebben in hun studententijd geproefd dat christelijke eenheid in een onchristelijke omgeving noodzakelijk en mogelijk is, zonder te hoeven struikelen over belangrijke leerverschillen. Als studenten uit verschillende kerkverbanden merken we in de academische wereld hoe belangrijk christelijke eenheid richting de samenleving is en hoe interne onenigheid het getuigenis in de weg kan staan.

In de grote(re) steden van Nederland ervaren we aan den lijve dat we elkaar nodig hebben om staande te blijven in een wereld die leeft zonder God. Een gezamenlijke boodschap van de kerk zou hierin zeer waardevol kunnen zijn. In Jezus’ gebed zien we ook dat Hij bidt om eenheid als getuigenis richting de wereld.

We willen onderstrepen dat we de ingebrachte bezwaren niet willen afdoen als irrelevante leerverschillen. Integendeel, menselijk gesproken zien wij ook immense obstakels die de kern van een eenduidig christelijk belijden belemmeren. De insteek van de nationale synode is er echter niet op gericht om leeruitspraken te doen waaraan men zich voortaan heeft te conformeren. Participatie betekent nog geen instemming.

Tradities en opvattingen hebben een belangrijke waarde, omdat God door de geslachten heen daarin mensen heeft bekeerd. De rijkdom van Gods werk zou door ieders veelkleurige inbreng alleen nog maar groter kunnen worden. Helaas lijkt een gesprek over de christelijke boodschap voor Nederland anno 2010 niet mogelijk met een aantal kerken uit de gereformeerde gezindte. Wie zou niet wenen om deze conclusie?

De auteurs zijn respectievelijk praeses en fiscus van het landelijk bestuur van de reformatorische studentenvereniging CSFR.