De stuurgroep heeft een zogenoemde Credotekst gepresenteerd, die gebaseerd is op de Apostolische Geloofsbelijdenis. De komende maanden zullen er zo veel mogelijk reacties worden ingezameld op deze Credotekst, die de initiatiefnemers van de nationale synode dan ook omschrijven als een ”groeitekst”.Intussen wordt onder de ongeveer dertig uitgenodigde kerkgemeenschappen en protestantse groeperingen volop gediscussieerd over de vraag of deelname aan de nationale synode wel of niet verantwoord is. Kunnen vertegenwoordigers van reformatorische kerken bijvoorbeeld aan één tafel zitten met remonstranten of zelfs vrijzinnigen?

Nee, zeggen sommige kerkverbanden. Eenheid mag nooit in mindering gebracht worden op de waarheid.

Ja, zeggen anderen. Omdat onze door en door geseculariseerde maatschappij snakt naar een eenparig, christelijk getuigenis en de waarheid door dit getuigenis niet in het gedrang hoeft te komen.

Allen zijn het ongetwijfeld eens met de initiatiefnemers van de nationale synode wanneer die stellen dat de grote verdeeldheid van protestantse kerken en christenen een van de oorzaken is van de marginalisering van het christelijk getuigenis in onze samenleving. Het idee van een nationale synode is geboren uit bewogenheid met de miljoenen Nederlanders die niet verder kijken dan de horizon van hun aardse bestaan. Op dat punt verdient het initiatief waardering.

Veel discussie hadden de initiatiefnemers wellicht kunnen voorkomen als ze niet waren gekomen met een eigen Credotekst, maar zich hadden beperkt tot het Apostolicum zelf. Wat was erop tegen geweest om deze oude geloofsbelijdenis als dé tekst te nemen op basis waarop protestanten uit de diverse kerken met elkaar in gesprek zouden gaan?

Juist het opstellen van een nieuwe Credotekst, waarop iedereen zijn of haar commentaar kan geven, dringt het toch al zo verdeelde protestantse smaldeel weer richting de plaats waar het al enkele eeuwen zit: de discussietafel. En daarbij dreigt het gevaar dat zo’n Credotekst uiteindelijk de geur krijgt van een compromis waarmee iedereen uit de voeten kan.

Eerlijkheidshalve moet worden gezegd dat zelfs als het Apostolicum als basisdocument was genomen, gebleken zou zijn dat er tussen de verschillende protestantse denominaties op tal van punten grote, zo niet onoverbrugbare, kloven zijn. Zo groot in ieder geval dat het niet meevalt om te komen tot een gezamenlijk „woord van bemoediging en hoop”, wat de initiatiefnemers graag willen.

Neem alleen al het leerstuk van de verzoening. Dat over zo’n fundamenteel dogma in de diverse kerken zo verschillend wordt gedacht, is in ieder geval niet minder tragisch dan de verdeeldheid zelf.