Harry Marsman staat me te woord achter zijn sfeervolle woning aan het Westeinde in Vriezenveen. Een bescheiden type, zzp’er, getrouwd, vader van twee zoons van 4 en 6 jaar. Hij vertelt hoe het gekomen is. „Ik heb altijd veel gelezen. Als kind verslond ik klassiekers als Arendsoog en Snuf de Hond. Ik lees graag een stevig avonturenverhaal. Ik ben een boekenliefhebber en heb intussen een boekenverzameling aangelegd van meer dan 1000 stuks. Mijn vrouw houdt ook van boeken en we zijn lange tijd kinderloos geweest, dus we hadden veel tijd om samen naar boekenbeurzen en rommelmarkten te gaan om onze verzamelingen compleet te maken.”Het begon in 1992 met ”Niels en de krans van de wraak”, zegt Marsman. „Dat boek had ik al veel eerder geschreven. Om niet voor schut te staan had ik niemand verteld dat ik aan een boek was begonnen. Toen het af was, heb ik het laten lezen aan een schoonzuster die in het onderwijs zat. Zij vond ”Niels en de krans van de wraak” de moeite waard om uit te geven. Ik heb het opgestuurd naar uitgeverij Gebr. Koster in Barneveld. Het duurde eindeloos lang voor ik een reactie kreeg, maar Joop Koster zag er wel wat in. De bekende illustrator Jaap Kramer zou de tekeningen voor het boek maken. Nou ja, intussen zijn er in deze serie twaalf boeken verschenen.”

De meeste boeken van Niels spelen zich af in de vrije natuur waarin feilloos de uitgestrekte landerijen rond Vriezenveen en de Duitse grensstreek te herkennen zijn. „Ik ben geboren in Vriezenveen. We zijn naar Geesteren verhuisd omdat mijn vader daar een kalvermesterij begon. Toen mijn vrouw en ik trouwden hebben we ons in Vriezenveen gevestigd. We willen hier niet meer weg. Boeken lezen en rondzwerven in de vrije natuur zijn mijn liefhebberijen. En boeken schrijven natuurlijk. Toen mijn eerste boek uitkwam, konden sommigen uit mijn omgeving zich helemaal voorstellen waar het allemaal gebeurde. Trouwens, als passages zich afspelen in Friesland of Amsterdam ga ik daarheen om te kijken hoe het eruitziet. Het moet wel allemaal wel kloppen.”

Volgens Marsman is na twaalf Niels-boeken de inspiratie nog lang niet weg. „Sommigen zeggen dat je er toch een keer mee moet stoppen. Anderen raden aan ermee door te gaan. Tekenaar Jaap Kramer stimuleert steeds om door te gaan én er is nog steeds markt voor. Als er weer een nieuw boek uitkomt, worden er de eerste maanden veel verkocht. Er zitten dus lezers te wachten op iedere nieuwe aflevering. En je ziet dat ook de eerdere boeken weer meer verkocht worden. Als je kijkt naar series als de Kameleon of Arendsoog, daar zijn wel 65 boeken van uitgekomen. Wat dat betreft kan ik nog wel even vooruit.”

Schrijven doet Marsman vooral ’s avond laat en soms ’s nachts. „Ik bedenk een hoofdlijn en de rest komt allemaal onder het schrijven. Mijn eerste boek heb ik handgeschreven bij de uitgever ingeleverd. Wat hebben ze daar veel werk mee gehad, bedenk ik wel eens als ik achter mijn laptop zit.”

Een echte boodschap wil Harry Marsman niet overbrengen met zijn boeken. „Maar ik laat wel uitkomen dat eerlijkheid het langst duurt, dat je respect moet tonen voor elkaar en dat je moet opkomen voor de zwakkeren in de samenleving. We zijn gastgezin voor gehandicapte kinderen, dat zijn dingen die ik van belang vind.”

Commentaar op zijn boeken heeft hij wel eens gehad. „Sommigen vonden dat het er veel te ruig aan toeging, er zouden te veel vechtpartijen met bloed en blauwe plekken zijn. Als ik de eerste boeken doorlees vind ik dat ze wel een beetje gelijk hebben gehad. Maar ik was nog geen twintig toen ik mijn eerste boek schreef. Ik heb me voorgenomen dat geweld wat in te perken. Tegelijk moet een boek wel vaart hebben, want ik houd erg van actie. Ik heb wel eens meegemaakt dat de corrector zijn taak te breed opvatte en de zaak ging aanpassen. Daar ben ik niet mee akkoord gegaan. Ik sta open voor verbeteringen, maar het moet wel mijn boek blijven.”