„Wereldkerk nodig voor blinde vlek”
„Het is niet gemakkelijk om je als vreemdeling thuis te voelen in Nederland. Zelfs in de kerk merk je dat. Ik denk dat het met de cultuur te maken heeft. In Syrië gaat het vooral om de gemeenschap; hier om het individu.”
Dat is het commentaar van een van de Syrische jongeren bij een terugblik op de jongerenuitwisseling, georganiseerd door de Gereformeerde Zendingsbond (GZB)/Morgenlandzending.Aan het eind van twee intensieve maanden van wederzijdse bezoeken nemen we de tijd om naar elkaars ervaringen te luisteren.
De Nederlanders vertellen de Syriërs dat zij hun kerk bewonderen omdat er zo veel gemeenschapszin is. De protestantse gemeenschap is een marginale minderheid in de Syrische samenleving, maar het is een hechte, actieve groep die zich sterk bewust is van haar unieke identiteit. Je wordt er bovendien hartelijk ontvangen.
De Nederlandse jongeren merkten dat er een dubbelheid zit in de verhouding met moslims. Aan de ene kant willen Syrische christenen graag het geloof delen met islamitische buren en vrienden, maar aan de andere kant leeft er angst, wantrouwen en soms zelfs haat. Dat is begrijpelijk als je de geschiedenis kent, maar is het geen belemmering voor het getuigenis van de kerk?
Als sterk punt observeren de Syriërs de toewijding, het commitment van Nederlandse christenen: geloven vereist in deze individualistische samenleving een beslissing en velen hebben die beslissing ook van ganser harte gemaakt. Dat merk je in de manier waarop ze de Bijbel lezen, bidden en naar de kerk gaan.
Maar, zo waarschuwen onze Syrische broeders en zusters, het individualisme speelt ook christenen hier parten. „Jullie zijn vooral met jezelf bezig. Jullie opereren los van je familie en van andere sociale structuren. Jullie misbruiken je vrijheid. Als iemand niet meer naar de kerk komt, wordt het nauwelijks opgemerkt. En zelfs in de kerk trekken jullie je weinig aan van wat anderen denken.”
We beseffen temeer dat we elkaar in de wereldkerk nodig hebben om op onze blinde vlekken gewezen te worden en elkaar aan te vullen. Daarna buigen we het hoofd en bidden we voor elkaar, in het geloof dat er Eén is die ons ondanks onze tekorten in Zijn dienst neemt, waar we ook thuis zijn, in Syrië of in Nederland.
Dit is het slot van een tweeluik over een bezoek van Syrische jongeren aan Nederland onder leiding van oud-GZB-medewerker ds. Wilbert van Saane.
