De discussie over het wel of niet verlengen van het verblijf van Nederlandse militairen in Uruzgan woedt op dit moment in alle hevigheid. Of met Uruzgan tevens heel Afghanistan wordt bedoeld, is overigens niet altijd even duidelijk.Politici rollen in het publieke debat over elkaar heen, en zoals gebruikelijk valt te constateren dat zelfs binnen politieke partijen niet een duidelijke lijn is te ontdekken. De fractie zegt nee, terwijl een bewindspersoon van dezelfde partij nog wel mogelijkheden ziet. De Kamer gaat op de stoel van de regering zitten en de bewindspersonen zitten te kijken als een aap in een roestig horloge. Typisch Nederlands.

Op de vraag of de Nederlandse militair bij dit alles gebaat is past slechts één woord: neen! De militair en niet in de laatste plaats zijn gezin willen duidelijkheid, en het liefst op zo kort mogelijke termijn. Militairen, zo blijkt bij voortduring uit gesprekken, zijn dat politieke geneuzel beu.

Daarenboven realiseert de militair zich zeer goed dat als wij ons in het geheel terug trekken uit Afghanistan, zij wellicht zullen worden uitgezonden naar een Afrikaans land. Dat wil de PvdA al jaren en of het daar nou zo veilig is, is maar zeer de vraag.

Dat Nederlandse militairen worden uitgezonden, is de consequentie van het feit dat Nederland een expeditionaire krijgsmacht heeft. Ik geloof er volstrekt niet in dat Defensie een uitzendvrije periode van bijvoorbeeld drie jaar overleeft. In dat geval zal het doek voor Defensie definitief vallen als gevolg van verdergaande bezuinigingen.

Voor niets
De beslissing of de missie in Uruzgan wordt verlengd, behoort tot het primaat van de politiek. Zo hoort dat ook in een zichzelf serieus nemende democratie.

Echter, als de politiek besluit tot een volledige terugtrekking uit Uruzgan, dan dient er wel een ander land te zijn dat de taken van de Nederlanders overneemt. Indien dat niet gebeurt, zal de situatie binnen enkele maanden gelijk zijn aan het moment dat Nederland de missie in Uruzgan begon.

De dames en heren politici moeten zich realiseren dat zij dan heel wat uit te leggen hebben. Zij mogen dan de naasten en familieleden van in Uruzgan omgekomen militairen vertellen dat het allemaal voor niets is geweest. Zij mogen de mannen en vrouwen die gewond zijn geraakt uitleggen dat hun inspanningen en offers voor niets zijn geweest.

Sterkte, dames en heren politici, als u ouders mag uitleggen dat hun kind ”voor niets” is omgekomen Sterkte, als u een jonge militair mag duidelijk maken dat hij of zij, voor volk en vaderland, zijn of haar been voor niets is kwijtgeraakt. Tevens heeft u daarna een uitdaging om in de toekomst militairen te motiveren om nog op uitzending te gaan. Die is wellicht wederom voor niets.

Een militair wil zijn werk doen en ook nog goed ook. Maar niet voor niets, dat gebeurt al genoeg in Den Haag.

De auteur is voorzitter van de militaire vakbond ACOM-CNV.