Ze formuleert haar zinnen bedachtzaam, moet af en toe nadenken over de precieze gegevens. „Berry en ik kenden elkaar al meer dan 25 jaar, de laatste 12 jaar waren we getrouwd en ik voel me nog steeds getrouwd, ook al is hij er niet meer”, zegt ze aan het eind van het gesprek. „Ook zakelijk werkten we nauw samen. Berry deed de inkoop voor onze bloemenwinkels.”Als Herma terugkijkt, trekken de gebeurtenissen als een film aan haar voorbij. „Berry was te zwaar, maar hij was wel gezond. Hij had geen hartklachten of suikerziekte. Maar, zei hij zelf, ik kan me beter laten behandelen voordat het zover komt.”

Nadat hij jarenlang tevergeefs probeert af te vallen, zoekt hij een medische oplossing voor zijn ernstige overgewicht. Hoe zwaar Berry was, houdt Herma liever voor zich. Petersen vervoegt zich bij het Bethesda Ziekenhuis in Hoogeveen, waar een chirurg een maagbandje aanlegt (zie artikel ”Bariatrische chirurgie”).

Het blijkt geen succes. „Hij viel wel wat af, maar kwam daarna weer aan. Daarom besloot de chirurg het bandje weer te verwijderen.” Die ingreep mislukt echter, het bandje blijft zitten. Herma: „In 2004 was Berry op de klassieke manier geopereerd aan zijn galblaas. Een grote ingreep, hij had 54 hechtingen. De chirurg kon het bandje niet verwijderen, omdat er vanbinnen veel verklevingen waren ontstaan.”

Vervolgens staat het paar voor de vraag hoe het verder moet. De Hoogeveense chirurg adviseert Berry zich te vervoegen bij het Scheper Ziekenhuis in Emmen. „Chirurg Nick Reijnen, die daar werkte, had ervaring met maagverkleinende operaties.” Berry vraagt of de Hoogeveense chirurg zelf bij de ingreep wil zijn en dat belooft hij.

Op 29 januari 2009 volgt een gesprek met Reijnen. „Hij zei: Het zal een zware klus worden, maar ik durf het wel aan.” Op 2 maart ligt Petersen in Emmen op de operatietafel. Herma: „Tegen halftwaalf kreeg ik een telefoontje dat de operatie was geslaagd.” Er is een maagbypass aangelegd. ’s Avonds bezoekt Herma haar man. „Hij voelde zich goed en had alleen wat pijn.”

De volgende morgen merkt ze echter dat het minder goed gaat. „Ik belde. Hij zei toen dat hij liever geen bezoek wilde. Alleen ik mocht komen. Dat vond ik vreemd, want Berry was een heel sociaal type.” Als ze die avond haar man bezoekt, schrikt ze. „Hij zag er niet uit, had veel pijn en kreeg morfine. Ook wist hij niet meer of het dag of nacht was en wilde zijn bed niet uit.”

De volgende morgen rinkelt om elf uur de telefoon. „Ik hoorde dat Berry naar de ic was gebracht. Even later volgde de melding dat hij opnieuw geopereerd zou worden.”

Dan duurt het niet lang meer of de huisarts komt langs in de winkel met de mededeling dat haar man is overleden. Uit obductie blijkt dat Berry een gat had in zijn middenrif. „Dat is gekomen door een fout tijdens de operatie.”

De chirurg uit Hoogeveen zou bij de ingreep in Emmen aanwezig zijn, maar deze heeft daar van zijn collega nooit een uitnodiging voor ontvangen. Herma: „Toen Berry verslechterde, wilde Reijnen op verzoek van een collega niet komen, omdat hij op de poli werkte. Hij had de regie niet in handen.”