Er is nogal wat discussie over Heart Cry en de door haar opgerichte Bijbelschool Filadelfia. Als er discussie is, is dat meestal omdat er wat gebeurt. En dat is ontegenzeggelijk het geval. Duizenden jongeren worden aangesproken door de boodschap die op de bijeenkomsten van Heart Cry gebracht wordt. Tegelijk zijn er veel mensen van buitenaf die zich zorgen maken om de boodschap die gebracht wordt.Vanaf grote afstand heb ik maar een beperkt zicht op wat zich afspeelt. Lezend wat door deze en gene geschreven wordt, realiseer ik me dat ik in een aparte positie terecht ben gekomen. Ik ben het op veel punten eens met de kritiek en de zorg die geuit worden. Maar toch hoef ik er geen moment over te twijfelen: als puntje bij paaltje komt, dan sta ik achter Heart Cry, en niet achter haar critici.

Hoe kan dat? Voor mij heeft dat te maken met de tekst: „De letter doodt, maar de Geest maakt levend.” Gereformeerd zijn is tot een nieuwe wet geworden. Er is niets mis met de wet, maar als hij een dode letter wordt, is er iets grondig fout gegaan. En jongeren voelen dat aan. Ze reageren op verschillende manieren. Sommigen haken af. Anderen combineren kerk en drankkeet moeiteloos. En weer anderen gaan, rusteloos gemaakt door Gods Geest, op zoek naar echt geestelijk leven. En dat is wat ze vinden bij Heart Cry: leven door de Geest.

Schip

Zijn daar dan geen kanttekeningen bij te maken? Jawel, en dat is ook volop gedaan. Daarom zal ik daar hier niet mijn steentje aan bijdragen. Maar een schip dat in de haven blijft, kan niet uit de koers raken. Heart Cry is de veilige haven uitgevaren, met de wind van de Geest in de zeilen. Ik ben liever daar aan boord dan dat ik aan de kant sta na te meten of ze wel de goede kant uitgaat.

Dat Heart Cry ook niet-gereformeerde bronnen gebruikt, hoeft op zich niet ernstig te zijn. De gereformeerde leer is mij lief, maar het leven met God is gelukkig ook buiten het gereformeerdendom te vinden. Een ontmoeting met het onbekende kan leiden tot een andere kijkrichting, waardoor de heerlijkheid van het Evangelie weer extra kan gaan stralen.

Wat ik tot nu toe van Heart Cry merk, is bijzonder. Jongeren staan in vuur en vlam voor de Heere God. Daar heb ik naar verlangd! Vijftien jaar geleden heb ik Stichting Gave opgericht. Een van de meest bijzondere dingen waar ik op terugkijk, is dat het jongvolwassenen een opening gaf om in Gods Koninkrijk werkzaam te zijn.

Maar het was opvallend dat ik tijdens de vijf jaar dat ik Gave leidde voor elke reformatorische sollicitant, er twee of drie evangelische kreeg. Waar waren de stromen van levend water vanuit de gereformeerde gezindte naar de wereld? Hoe kan het dat we er zo van overtuigd zijn de enige ware leer en het enige ware leven te hebben, zonder dat we de wereld bereiken met het Evangelie?

Oefenaars

Heart Cry wordt soms ervaren als een schop tegen de kerken. Als predikant die binnen de kerk staat, en als zendeling die ook van buiten naar binnen kijkt, zeg ik: ik denk dat die schop nodig is om ons wakker te schudden. Wie door God geroepen wordt heilige huisjes om te schoppen, heeft een moeilijke taak. Een schop is nu eenmaal moeilijker te doseren dan een aai over de bol. Het gaat dan ook wel eens mis, en dat kan ertoe leiden dat mensen niet meer naar je luisteren. Maar laten we die fout met Heart Cry niet maken.

De Bijbelschool Filadelfia werd nodig om mensen die hun leven aan God toewijdden, verder voor te bereiden voor dienst in Zijn Koninkrijk. Dat zegt veel. De boodschap van Heart Cry is blijkbaar geen geestelijke navelstaarderij, maar stoot werkers uit in de wijngaard.

En dat dit op zo informele wijze gebeurt, staat in een rijke traditie van verguisde bewegingen die de kerk tot zegen zijn geweest. Denk aan de waldenzen, aan John Wycliffe en de lollarden, of aan de hernhutters. De oefenaars waren in Nederland in de 19e eeuw tot grote zegen, vooral waar predikanten het af lieten weten. Veel van het leven van de kerk zit in zulke bewegingen. Zou het niet geweldig zijn als Heart Cry het begin is van zo’n beweging van God in Nederland?

De auteur is door de GZB uitgezonden als kerkplanter naar Thailand. Hij en zijn vrouw Esther houden een logboek bij op www.vissers.me.