Gebed voor militairen Afghanistan
Sinds het begin van de Nederlandse missie in het zuiden van Afghanistan in maart 2006, zijn in totaal 21 Nederlandse militairen omgekomen. Jonge mannen in de leeftijd van 20 tot 44 jaar. Vorige week werden hun foto’s afgedrukt op de voorpagina van deze krant. Een fotoserie van mannen in de kracht van hun leven. Naar Afghanistan gegaan vanwege het avontuur, omdat het bij hun beroep hoorde of uit idealisme. Een ongeluk, vijandelijk of eigen vuur of –en dat vooral– een laffe bermbom maakte een einde aan hun jonge leven.
In drie en een half jaar 21 doden. Het lijkt weinig als je het afzet tegen het totaal aantal slachtoffers van het geweld in Afghanistan. Het is veel als je de naoorlogse Nederlandse situatie als referentiekader neemt. Het is té veel als je ziet op de levens die afgebroken werden, op het verdriet van de nabestaanden; 21 te veel.Verkiezingen
Waar doen we het voor, die missie in Afghanistan? Uit idealisme en solidariteit. Oorlog hoort niet meer tot de realiteit van onze samenleving. Al jaren geleden is de dienstplicht afgeschaft. Een klein en goed uitgerust beroepsleger is voldoende voor geval van nood. En waar de nood in eigen land meestal ontbreekt, is het prima geschikt om elders een bijdrage te leveren aan herstel van de vrede en het vestigen van de democratie.
Missies gericht op vrede en veiligheid. Prachtig. Maar de kosten kunnen hoog oplopen. In drie en een half jaar 21 levens.
Is die prijs niet te hoog? Moeten we niet stoppen? Zeker als je deze kosten van verlies aan mensenlevens afzet tegen de baten van de missie. Het wordt immers nog niks beter in Afghanistan. En niet alleen vanwege de taliban. Ook president Karzai schuwt allerlei onrechtmatige middelen niet om in het zadel te blijven. De recente verkiezingen hebben duidelijk gemaakt dat de democratie ver weg is.
Ik moest denken aan de Tweede Wereldoorlog. Aan al die soldaten vanuit de Verenigde Staten en Canada, die een bijdrage geleverd hebben aan onze vrede. Hoeveel liggen er niet begraven op Europese bodem? Jonge kerels die hun leven lieten, niet voor volk en vaderland, maar voor de vrede overzee. Ze maakten deel uit van een rechtsstaat die het niet kon verdragen dat elders in de wereld de vrede en stabiliteit bedreigd werden door een onrechtmatig regime.
D-day
Als kind las je de verhalen van ”Snuf de hond” en ”Reis door de nacht”. Je had het wel mee willen maken. Later leer je dat oorlog geen feest is, maar verschrikking. Denk aan D-day, 6 juni 1944. Duizenden jonge mensen van overzee kwamen om in één nacht. Waarvoor? Om bij te dragen aan een veilige toekomst van een vreemd werelddeel.
Stel dat de VS en Canada geen soldaten naar Europa gestuurd hadden in de jaren 40, hoe zou het dan afgelopen zijn met de oorlog? Hoeveel extra slachtoffers zouden er gevallen zijn in concentratiekampen, door de honger, op de slagvelden? Hoeveel langer zouden mensen hebben moeten zuchten onder een tirannenbewind?
Nederland heeft besloten de missie in Afghanistan voort te zetten tot eind 2010. Voorlopig zetten zo’n 1600 Nederlanders zich nog in voor de vrede in dit land. Voor een menswaardig bestaan van de inwoners, voor stabiliteit in de regio. Eigenlijk is het onbestaanbaar dat het thuisfront negatief spreekt over deze missie, terwijl zo veel mensen hun leven wagen voor de toekomst van dit land. Jonge mensen, die ervoor kozen om militair te willen zijn. Die zich ervan bewust waren dat ze, vroeg of laat, uitgezonden zouden worden. Prachtig natuurlijk: beetje avontuur, leuke ervaring in het buitenland. Maar het avontuur is er gauw af. En het gevaar blijft. Wat een spanning als er daadwerkelijk opgetreden moet worden te midden van vijandelijk vuur, als je weet dat er elk moment een bermbom kan ontploffen. En toch zijn ze gegaan.
Voorbede
Beseft de Tweede Kamer wel dat politiek gepraat over Afghanistan makkelijk voorbijgaat aan de ruwe realiteit van het Afghaanse veld? Zien soldatenvakbonden niet dat zij met hun statements over beëindiging van de missie weinig respect tonen voor hun leden onderweg?
Militairen op missie. Jonge mensen met een ideaal. Naar menselijke maat hebben zij een leven voor zich – het kan zo maar afgesneden worden. Ze zijn daar in opdracht van onze samenleving – wij vinden het van belang dat onze waarden en normen ook daar gestalte krijgen. Ze verdienen dan ook ten volle onze steun.
Sommige militairen hebben een kerkelijke achtergrond. Er is een thuisgemeente waar met hen meegeleefd en voor hen gebeden wordt. Anderen zijn niet gelovig. Ook voor hen is gebed nodig, zij hebben eveneens een ziel voor de eeuwigheid.
Ook de zaak waar het om gaat vraagt ons gebed. Of God de missie wil zegenen zodat in Afghanistan een stil en gerust leven mogelijk is. Daarbij hoort ook –want elke christen bidt voor de uitbreiding van Gods Koninkrijk– of de Heere Zijn Woord daar wil schenken en tot zegen wil stellen. En het zou zomaar kunnen dat hij daarvoor een militair uit Nederland zou willen gebruiken.
Reageren aan scribent? welbeschouwd@refdag.nl.
