De meeste zonnepanelen bevatten cellen van silicium. Die behalen een grotere energieopbrengst dan de plastic zonnecellen. Het voordeel van de polymere cellen is dat ze makkelijker en sneller in grote hoeveelheden goedkoop kunnen worden geproduceerd. Volgens de TU/e zijn de polymere cellen door hun buigzaamheid en lichte gewicht geschikt om ze op voertuigen, kleding of gebruiksvoorwerpen toe te passen.De plastic of polymere zonnecel mag dan wel goedkoop en flexibel zijn, het rendement zou hoger kunnen. Dat is volgens de universiteit de grootste uitdaging. Probleem is echter de samenstelling van de plastic cel. Die bestaat uit twee op een ingewikkelde manier gemixte materialen. De complexiteit van die verwevenheid zit het transport van elektrische ladingen naar de elektroden in de weg.

In samenwerking met de universiteit van het Duitse Ulm zijn de Eindhovense onderzoekers erin geslaagd de verwevenheid van de twee materialen haarscherp in beeld te brengen. Dat gebeurde met een 3D electron tomography, een soort CT–scan, maar dan met een elektronenmicroscoop op nanoniveau.

Volgens de onderzoekers zou het rendement van de plastic zonnecellen omhoog kunnen door materialen te ontwikkelen die een groter deel van het zonlicht gebruiken voor de omzetting naar elektriciteit.