De beelden die de ruimtetelescoop Hubble op dit moment naar de aarde stuurt, zijn gewoonweg verbluffend. Enorme nevels zijn zichtbaar als prachtige vlinders en de onmetelijke uitgestrektheid van het heelal verschijnt op een niet eerder geziene wijze voor ons oog.De nieuwe beelden zijn het resultaat van een knap staaltje moderne techniek en constructiewerk toen afgelopen voorjaar een missie naar de telescoop twee camera’s verving en kappotte onderdelen repareerde. De operatie kostte ongeveer 1 miljard dollar, waardoor de levensduur van de telescoop met minstens vijf jaar is verlengd.

Toen de Hubble in 1990 voor het eerst in een baan rond de aarde werd gebracht, voorzag niemand dat de ruimtetelescoop, die vernoemd is naar de sterrenkundige Edwin P. Hubble (1889-1953), zo lang zou meegaan. De plaats in de ruimte zorgt ervoor dat de waarnemingen niet verstoord worden door de atmosfeer van de aarde.

De stroom beelden van de Hubble brengt wetenschappers in vervoering en maakt de NASA opgelucht. „Mijn nekharen stonden recht overeind toen ik de mogelijkheden van deze telescoop zag”, aldus John Grunsfeld, een van de astronauten die de telescoop dit voorjaar repareerden. Heidi Hammel van het Space Sience Institute verklaarde: „We duizelen van de kwaliteit van de data die we binnenkrijgen.” Astronaut Mike Massiminio zei alleen maar: „Dank God dat we de telescoop niet hebben vernield.”

Gloeilamp

De opgetogen reacties zijn gemakkelijk te begrijpen. De beelden zijn gewoonweg verbazend, zelfs voor iemand die geen verstand heeft van sterrenkunde. Het menselijk oog heeft nooit eerder zoiets aanschouwd. Op deze en zo veel andere manieren heeft onze generatie een glimp opgevangen van de grootsheid van de schepping als geen enkele generatie voor ons.

Een opvallend aspect van de publiciteit rond de nieuwe Hubblebeelden betreft de tekort­komingen in veel reacties. Neem bijvoorbeeld het volgende gedeelte van een verslag van persbureau Associated Press (AP):

„Volgens senior Hubblewetenschapper Dave Leckrone laat de vlinderfoto details zien –zoals gasvormige plooien in wat lijkt op vleugels van een vlinder– die de Hubble eerder niet kon waarnemen. „De gloed in deze en andere foto’s komt van hete gassen en vocht dat door de sterren naar buiten wordt geduwd”, aldus Leckrone. „Je kunt het vergelijken met een gloeilamp, met de ster als de gloeidraad, terwijl de gloed als geheel van het gas komt. De beelden, vooral de vlinder, laten niet alleen maar wetenschap zien, maar kunnen een gevoel van spiritualiteit oproepen. Wat ik zie, is de grootheid van de schepping, hoe dit allemaal dan ook is ontstaan.””

Het nieuwsbericht van AP over de opwinding rond de Hubble is op zich heel geloofwaardig. Maar neem nu de opmerkingen van Dave Leckrone. Het kan zijn dat hij eerlijk spreekt over zijn gebrek aan belangstelling voor „hoe dit allemaal is ontstaan”, maar ik vraag me af of er niet meer achter zit. Hoe kunnen intelligente mensen de grootsheid van het universum zien zonder zich af te vragen „hoe dit allemaal is ontstaan”?

Toevalligheid

Uiteindelijk bepaalt de vraag naar het ”hoe” (of de vraag naar ”Wie”) de betekenis van de kosmos zelf. Als het heelal (en wat daar achter ligt) slechts een natuurkundige toevalligheid is, dan ligt de grootsheid in de geweldige onwaarschijnlijkheid van dit alles. Er kan dan weinig meer over gezegd worden dan dat. We kunnen dan niet veel meer dan de kosmos beschouwen als een grillige speling van het lot die mensen (ook een toevalligheid) een aanleiding geeft om zich te verbazen.

Maar als de kosmos het werk is van een soevereine en heilige Schepper, dan is het heelal zelf een weerspiegeling van Zijn karakter en macht – en een theater van Zijn heerlijkheid.

Volgens The New York Times reageerde astronaut K. Megan McArthur als volgt op de nieuwe Hubblebeelden: „Ik sta versteld van het menselijk vernuft dat zoiets heeft kunnen bedenken en realiseren.” Inderdaad, het menselijk vernuft dat de Hubble tentoonspreidt is inderdaad indrukwekkend. Maar hoe verklaren we dan het wonder van dit menselijk vernuft? Bovendien, hoe kan iemands verbazing stoppen bij het menselijk vernuft? Het echte wonder is niet de Hubble, maar wat de Hubble ons nu uiteindelijk in staat heeft gesteld om te zien.

Klein

„De hemelen vertellen Gods eer”, zingt de psalmist, „en het uitspansel verkondigt Zijner handen werk” (Ps. 19:2). De Hubble laat nu een nieuwe dimensie zien van Gods heerlijkheid in het heelal – met adembenemende kleuren en complexiteit. Wie deze beelden ziet, krijgt een beeld van het werk van de Schepper met een heerlijkheid die op een nieuwe wijze is onthuld en zichtbaar gemaakt voor het menselijk oog.

Wie leest over de onmetelijke afstanden en dimensies die de technologie van de Hubble meet en zichtbaar maakt, wordt eraan herinnerd hoe klein ons planeet ook al weer echt is – en nog hoeveel kleiner wij mensen zijn. Zoals de psalmist overdacht: „ Als ik Uw hemel aanzie, het werk Uwer vingeren, de maan en de sterren, die Gij bereid hebt; Wat is de mens, dat Gij zijner gedenkt, en de zoon des mensen, dat Gij hem bezoekt?” (Ps. 8:4,5).

Het heelal onthult onvermijdelijk de heerlijkheid van de Schepper. De hemelen –en Hubble– vertellen Gods eer. Wie ogen heeft om te zien, laat hij zien.

De auteur is president van Southern Baptist Theological Seminary in Louisville, Kentucky (VS). Dit artikel is overgenomen van zijn weblog albertmohler.com