Amper een jaar geleden heeft de ChristenUnie geld kunnen vrijmaken voor uitstapprogramma’s voor prostituees. In verschillende steden zijn nu dan ook organisaties bezig met het opzetten van deze uitstapprogramma’s. Deze zomer heb ik een aantal steden bezocht om te zien hoe de projecten lopen. Het inspireert dat een beslissing uit Den Haag letterlijk een leven van verschil kan betekenen voor een jonge vrouw.Het idee voor de uitstapprogramma’s komt van Scharlaken Koord, een hulporganisatie voor prostituees. Een organisatie die het goed begrepen heeft en haar vestiging koos op de wallen in Amsterdam. Soms zijn ze het enige aanspreekpunt voor een vrouw achter de ramen, die ze kan helpen bij het vinden van een dokter, die eens tijd neemt om naar hun verhaal te luisteren. In Amsterdam hebben ze laten zien welke wereld er achter de raamprostitutie schuilgaat. Een wereld van criminaliteit, mensenhandel, moderne slavernij. Daar is niets gezelligs, of romantisch aan. Inmiddels geven politie en justitie hen gelijk. Zo stelt de nationale recherche na onderzoek dat 50 tot 90 procent van de raamprostituees haar werk onder dwang verricht.

Ik spreek geregeld met Scharlaken Koord. Dat zijn topgesprekken met ontzettend gemotiveerde, intelligente vrouwen en af en toe ook een man. Ze droppen nooit een probleem om dan met verwachtingsvolle ogen te wachten op een oplossing. Integendeel! Ze begrijpen welke afwegingen een politicus te maken heeft en denken op dat niveau mee. Ze zijn altijd op de hoogte en als ik eens onverwacht bel met een vraag, dan krijg ik ook direct antwoord. Het moge duidelijk zijn: deze vrouwen en mannen verdienen wat mij betreft standbeelden.

Er is echter iets vreselijks mis met Scharlaken Koord. Het is een christelijke organisatie. In Amsterdam en Haarlem heeft men grote twijfels over Scharlaken Koord. Men vreest dat ze aan het evangeliseren gaan onder prostituees. Dat is natuurlijk de grootste misdaad die tegen de mensheid begaan kan worden!

Jarenlang zijn er misstanden in de stad, worden vrouwen dagelijks slachtoffer van uitbuiting en dat laat men gewoon gebeuren. Als er zich dan iemand om deze vrouwen bekommert, dan werp je tegen dat diegene christelijk is. Scharlaken Koord is hier heel duidelijk over. Als er behoefte is aan een gesprek over geloof, dan zijn ze natuurlijk beschikbaar, maar het is niet hun primaire doel. Ze zijn over het algemeen drukker met het verlenen van hulp bij het verwerken van trauma’s, het doen van aangifte, het vinden van veilige huisvesting en een baan. Het is gemakkelijk scoren door een beeld te schetsen waarin een zwartgeklede dominee langs de ramen gaat.

Maar goed, steeds weer blijkt dit een grote zorg voor een aantal mensen. Dus laten we eens voorstellen dat al die christelijke organisaties hun werk staken. Dat Youth For Christ stopt met zijn succesvolle werk onder straatjongeren, dat het Leger des Heils stopt met de opvang van daklozen, dat De Hoop verslaafden niet meer helpt en zich ook maar even terugtrekt van de Antillen, dat de VBOK geen tienermoeders meer opvangt en Stichting Gave geen vluchtelingen meer ondersteunt, Exodus geen gedetineerden helpt met re-integreren en Stichting Present stopt met het helpen van eenzame ouderen. Je gooit je halve maatschappelijk middenveld weg. Ik kies liever voor al die vrijwilligers die taken oppakken en het voor mensen opnemen die hulp hard nodig hebben. En zeg nu eerlijk, wat is dáár mis mee?

De auteur is Tweede Kamerlid voor de ChristenUnie.