In de VS zijn dergelijke defibrillators in openbare ruimten sinds twee jaar verplicht. Per 1 januari krijgt Maastricht er op een aantal andere plaatsen nog twaalf apparaten bij. De Hartstichting heeft hiervoor 250.000 gulden beschikbaar gesteld. De plaatsing van de defibrillators is een particulier initiatief van ondernemers van de Brusselse Poort, GGZ en cardiologen.

Voor de Hartstichting geldt Maastricht als een voorbeeldproject. Het is de bedoeling dat op korte termijn in heel Nederland dergelijke levensreddende apparaten worden geplaatst in openbare ruimten.

In Nederland overlijden jaarlijks tussen de 10.000 en 15.000 mensen aan een plotselinge hartstilstand als gevolg van een hartritmestoornis. „Als we in alle openbare ruimten in ons land defibrillators bij de hand hebben, kunnen we jaarlijks 1000 tot 1500 mensen redden”, zegt epidemioloog J. de Munter van de GGD Zuidelijk Limburg. „Nu is de overlevingskans van iemand met een hartstilstand nog geen 7 procent. We kunnen dat aandeel verhogen tot zelfs 20 procent.”

Instructiebandje
Een groep van twintig mensen die in de Brusselse Poort werken, hebben een speciale opleiding gehad om het apparaat te bedienen. Als de nood aan de man is, werken ze in groepen van twee of drie. „Dat is nodig bij reanimatie, maar ook vanwege de aansprakelijkheid”, zegt De Munter. De defibrillator is eenvoudig te bedienen. Bij opening van een klep krijgt de hulpverlener instructies via een bandje.

De twee defibrillators in de Brusselse Poort kosten samen 18.000 gulden. In de Brusselse Poort komen wekelijks 160.000 klanten. „Vorig jaar moesten hier twee mensen worden gereanimeerd”, legt cardioloog dr. A. Gorgels uit. „Met hartmassage alleen krijg je een stilstaand hart niet meer aan het kloppen. Om hersenbeschadiging te voorkomen moet iemand binnen vijf minuten met een elektroshock worden gereanimeerd. De ambulance doet er langer dan tien minuten over om hier te komen. Dat duurt te lang.”

Cardioloog prof. dr. H. Wellens benadrukte gisteren bij de presentatie dat een op de vijf mensen in ons land plotseling overlijdt. „In Maastricht gaat het om 150 mensen per jaar, en zij sterven thuis, maar ook in de auto, op het werk of in winkels en op straat. Als je er snel genoeg bij bent en hun een elektroshock geeft, is redding mogelijk zonder dat ze daarna invalide worden.”