Dat de politiek aan allerlei onderwerpen denkt, is duidelijk. Dat zaken als gezondheidszorg en milieu vorderingen maken, is prijzenswaardig. Wanneer Muller schrijft dat analisten diplomatie en onderhandelingen met Hamas en Hezbollah een doodlopende weg vinden, is dat toe te juichen. En dat Netanyahu en Abbas een gemeenschappelijk belang hebben bij een oplossing is duidelijk. Maar, is het ‘hoe’ ook gemeenschappelijk? Bij een evaluatie van het laatste Gazaconflict meldde een Israëlische krant te beschikken over een Iraans (!) oorlogsplan waarbij de planning tijdens een (uitgelokte?) Israëlische aanval als volgt was: direct na een aanval van Israël zo veel mogelijk raketten afschieten, zo veel mogelijk Israëlische soldaten gevangen­nemen, zo veel mogelijk beelden vergaren over door Israël gemaakte slachtoffers, brandende tanks enzovoort. Dat Peres Gaza een Iraanse satelliet noemde, is een feit. Dat een Iraniër tijdens interviews op nieuwsjournalen vanuit Gaza tijdens de laatste oorlog op de achtergrond Farsi (Iraans) hoorde spreken, is zeker. En, in een video op haa­retz.com/hasen/spages/1088054 geeft de Palestijnse ambassadeur in Libanon ruiterlijk toe dat de tweestatenoplossing definitief het einde van Israël zal betekenen. Snappen we nu wat Muller schrijft als hij citeert: „Door aan te pappen met de meest radicale groepen in het Midden-Oosten verzwakken ze (diplomaten, AH) de positie van de gematigde Arabische leiders met wie wel vrede is te bereiken.” Wie mogen dat dan wel zijn?Ap Hamerpagt

Een enorme buitenlandse troepenmacht moet bepaalde regio’s enigszins leef- en bestuurbaar houden. Talloze westerse waarnemers houden verkiezingen en uitslag in de gaten. Het arrogante en politiek correcte Westen heeft de illusie in Afghanistan een democratie te vestigen. Maar dat zal slechts een export­product blijken. Ze weten daar niet wat ze ermee moeten. De media-aandacht lijkt ons ervan te willen overtuigen dat de gebrachte offers (vele buitenlandse soldaten gesneuveld, onder wie vijftien Nederlanders) gerechtvaardigd waren. Behalve met een ernstig gebrek aan democratisch inzicht zijn de Afghanen ook behept met een grote afkeer van het christelijk geloof. Westerse landen hebben ernstig verzuimd de Afghanen duidelijk te maken dat deze beestachtige discriminatie niet te tolereren is. Zij hadden het respecteren van de rechten van minderheden moeten koppelen aan de immense hulp die zij verlenen bij de opbouw van het land en het indammen van de invloed van de taliban. De enige westerse reactie die nu nog past, is totale terugtrekking. Dit land, vierde op de ranglijst christenvervolging van Open Doors, verdient het niet dat wij hier nog 1 euro aan spenderen.

Markus Gouman

Wij wonen ook in een grote stad. Tot voor enkele jaren: steeds minder mensen in de kerk. Na het overlijden van onze vorige predikant werd zeven keer tevergeefs een beroep uitgebracht. Eindelijk kwam er een predikant die het aandurfde. En, niet te geloven: er komen steeds weer nieuwe mensen, onder wie veel jongeren. In het begin wat onwennig, maar ze komen. Statenvertaling, oude berijming, hele noten: geen enkel probleem! De laatste jaren werden er maar weinig kinderen gedoopt; dit jaar zullen dat er zeker zes zijn. Na een kraambezoek van mijn man en mij kwam er een andere jonge moeder (ook uit de kerk) om te helpen. Het ontroerde me zeer.

Mogen er veel ‘SGP- en RD-dominees’ vrijmoedigheid krijgen om naar de stad te komen! De kerkenraad moet dan wel navenant samengesteld zijn en het leven in de stad kennen. In Gods kracht is het werk in de grote stad niet moeilijk. We kerken in de Oude Kerk in Voorburg (HHK), vroeger behoorden we tot de Gereformeerde Bond. De PKN heeft dienst om 10.00 uur, wij om 11.30 uur. Geen probleem, blij dat we naar de kerk kunnen. Alles in goede harmonie. Misschien schuilt het wonder in Psalm 133:3 (berijmd).

W. van Donge-van Bezooijen