In ”Floris, net even anders” zijn vijftig columns gebundeld die Marian Plak-de Vries schreef voor Terdege. In het ”Woord vooraf” vertelt zij dat Floris FSHD heeft. De spieren van zijn gezicht, schouders en bovenarmen worden langzaam aangetast. Hij is snel moe, heeft een rolstoel nodig voor lange afstanden en gaat naar een speciale school.Plak: „Met deze columns hoop ik ouders van gehandicapte kinderen tot steun te zijn en ze een stukje herkenning te geven. Daarnaast hoop ik ouders van gezonde kinderen een beeld te geven over het leven met een gehandicapte zoon en broer.” Er zijn vast ook lezers zonder kinderen die de stukjes graag lezen.

De auteur beschrijft allerlei bijzondere momenten uit het leven van Floris. Van het uitzoeken van een nieuwe rolstoel tot het aanschaffen van een ”hulpbeker” en het vieren van zijn kinderfeestje. Soms duidelijk, soms tussen de regels door blijkt wel dat het niet altijd meevalt met deze ziekte te leven.

Maar ook dat moeder Plak dankbaar is voor de mogelijkheden die de Nederlandse gezondheidszorg biedt. Daar zullen mensen die zich in dezelfde situatie bevinden maar minder ruim bij kas zitten, dankbaar mee instemmen. Laten zij ook vooral niet denken dat ze hun kinderen iets tekort doen als het regelmatig eten in een eetcafé, wat drinken in een restaurant, hotelvakanties en wonen in een „idyllisch boerderijtje” niet tot hun levensstandaard behoren.

Stiekem vond ik het aardig om te lezen dat ook in het gezin van een lerares weleens iets voorvalt wat „pedagogisch totaal niet verantwoord” is. Dat ze dat schrijft, geeft al aan dat de auteur zich kwetsbaar opstelt. Dat doe je als schrijver van een column natuurlijk toch al. Helemaal als je het onder eigen naam doet, met foto erbij. Dat maakt het echter meteen lastig om kanttekeningen te plaatsen. Je hebt het tenslotte over iemands persoonlijke ervaringen en wilt niemand kwetsen of pijn doen. Toch een paar opmerkingen.

Wanneer de auteur iemand iets laat zeggen, gebruikt ze daarvoor keurig geformuleerde zinnen. Zo zegt de zwemjuf die opbelt: „Floris’ langgekoesterde wens om zijn zwemdiploma te halen zal niet in vervulling kunnen gaan.” En op blz. 89 zegt Marian tegen Floris: „De eigenaar had zelf ook twee geschikte kamers naast elkaar gevonden die weinig inspanning zouden kosten om te bereiken.” Taalkundig perfect, maar voor een column wat stijfjes.

Dan iets wezenlijkers. Wie zelf te maken heeft met zorgen en lijden in het gezin, kent ook de geloofsvragen die dat met zich meebrengt. Daar vind je in dit boekje weinig van terug. Terwijl de columns voor een christelijk familieblad geschreven zijn. Ik verwacht geen antwoorden op moeilijke vragen, maar wel een heenwijzing naar het Adres waar we met alle zorgen terechtkunnen. Hoe vaak heeft de Heere al niet bewezen (soms in de meest uitzichtloze situaties) als een trouwe Vader te zorgen, voor wie hopend op Hem wachten. Niet alleen in grote, maar juist ook in kleine, dagelijkse dingen. Door dat te benoemen, en dat hoeft echt niet in élk stukje, eren we onze Schepper.

De enige subtiele verwijzing naar iets van geloofsbeleving vond ik op blz. 67: „Even keek ik omhoog… en voelde me weer rustig worden. De pijn en het verdriet waren niet weg, maar de kracht om verder te gaan en de draad weer op te pakken kwamen langzaam terug.” Maar dat zou ook door een humanist gezegd kunnen zijn.

De laatste column in het boekje gaat over de vraag die Floris stelt: „Waarom heb ik dit?” Moeder zegt dan: „Waarom je dit hebt, weten wij niet en we kunnen je daar ook geen antwoord op geven. Wat we wel weten, is dat we heel veel van je houden en er voor jou willen zijn.” Uiterst waardevol natuurlijk. Maar valt er niet meer te zeggen?

Wellicht lezen we er in de toekomst iets van. Want de columns in Terdege gaan door. Daar kan de liefhebber van blijven genieten.

N.a.v. ”Floris, net even anders”, door Marian Plak; uitg. De Banier, Apeldoorn, 2009; ISBN 978 90 336 29686; 107 blz.; € 9,95.