In beide gevallen bracht de verdachte zonder hulp van buitenaf de baby’s ter wereld, in een studentenhuis in Enschede.Jurgen kwam in november 2006 door verstikking om het leven, meteen na de bevalling.

In mei 2008 vond ook Alex na de geboorte de dood. Het jongetje kwam ter wereld op een toilet. De moeder greep niet in toen de baby verstrikt zat in de navelstreng.

Na de eerste kindermoord in 2006 verstopte H. het lichaampje in een laptoptas in een tuin vlak bij het studentenhuis waar de baby was geboren. Toen die tuin werd opgeruimd, verborg ze de tas op een andere plek, bij een garagebox in Enschede, vlak bij de woning van haar moeder.

Vorig jaar december werd die tas gevonden. Het spoor leidde toen naar de Enschedese studente.

Het tweede omgekomen kindje verborg H. in 2008 in een kast, thuis bij haar moeder op zolder.

Marike H. sprak soms tegen de overleden kindjes, op de plekken waar ze waren verborgen. Toen een zus van H. merkte dat ze op de zolder in het luchtledige praatte, zei de verdachte dat ze het tegen de konijnen op zolder had.

De verdachte zei de lichaampjes niet bij het afval te kunnen dumpen. Ze heeft een begrafenis overwogen, maar zag daar toch van af.

Marike H. zei vrijdagmorgen tegenover de rechtbank in Almelo dat ze de zwangerschappen hoe dan ook verborgen wilde houden voor haar omgeving. Ze zei dat ze zeker de eerste maanden „niet bezig” was met haar zwangerschap. „Ik was bang mijn relatie en mijn vriendinnen kwijt te raken. Ik zag mezelf niet als een moeder van een kind.”

Op een vraag hoe ze geboorte van haar eerste kind, Jurgen, ervoer, antwoordde Marike H.: „Ik was bezig met pijn en bloed, niet met het kind.”

Achteraf zei de verdachte schuldgevoelens te hebben gekend, onder meer tegenover haar vriend, vader van beide kinderen. „Ik heb hem zijn kinderen afgenomen.”

Uit onderzoek van H.’s computergebruik is gebleken dat ze meermalen zocht naar informatie om zelf een zwangerschap af te breken. Zelf heeft ze ook met een breinaald geprobeerd het leven in haar buik te doden.

Eerder in 2003 en 2005, had Marike H. tot tweemaal toe een abortus laten plegen. Op een vraag van een van de rechters of ze psychische problemen kreeg na de abortus in 2003, zei ze dat de gang van zaken in de abortuskliniek wel in haar hoofd was gaan „rondspoken."

H. gaf aan „onzorgvuldig” om te gaan met anticonceptiemiddelen.

Marike H., die als zeer intelligent wordt omschreven, leidde een zeer onregeld leven. Ze feestte en gebruikte xtc en alcohol. Ze begon diverse studies, maar brak die ook weer af. Ze woonde dan bij haar gescheiden vader, dan weer bij haar gescheiden moeder. In haar puberjaren spijbelde ze en pleegde ze diefstallen. Ook loog ze anderen vaak voor. Ze had last van gevoelens van eenzaamheid en depressiviteit.

Deskundigen van het Pieter Baan Centrum (PBC) stellen dat de vrouw lijdt aan een borderlinestoornis. Ze noemen haar een „bron van instabiliteit en grilligheid.” Verder is Marike H. egoïstisch. Ze kan zich moeilijk in anderen verplaatsen.

De deskundigen achten Marike H. verminderd toerekeningsvatbaar. Opvallend is dat ze niet durven uitsluiten dat de vrouw in de toekomst opnieuw de hand slaat aan kinderen, zelfs als die van een ander zijn. Een psychiater sprak vrijdag bij de rechtbank over de „ongrijpbaarheid” van het handelen van de vrouw. „Wij durven niet voor haar in te staan.” Zelf zei Marike H. dat ze zich niet voor kan stellen dat ze andere kinderen iets zal aandoen.

De rechtbankvoorzitter verwonderde zich erover dat Marike H. ogenschijnlijk rustig over de schokkende gebeurtenissen sprak. Daarop zei de verdachte: „Als ik emoties toelaat, word ik een huilend wrak en komen we geen stap verder.”

Het kwam vrijdagmiddag niet tot een eis. De verdediging van Marike H. verzet zich tegen tbs met dwangverpleging, zoals het PBC dat heeft geadviseerd. De verdediging wil onder meer onderzoek naar de mogelijkheid van een mildere vorm van tbs voor de vrouw. De rechtbank heeft vandaag nog niet over dat verzoek beslist. In een later stadium zal nog een psycholoog worden gehoord.