Evangelische boekhandels varen er wel bij: moderne gelijkenissen. Mooi uitgegeven en geïllustreerde geschenkboeken met een Bijbels thema, waar de achterflap meestal niet onduidelijk over is. De verhalen zijn vaak flauw en voorspelbaar, maar dat doet er niet toe; het gaat tenslotte om de boodschap, die dan ook door alle kieren naar buiten puilt.”De Houtsnijder en de reis van de beeldjes”, waarmee Martine Jonker vorig jaar debuteerde, lijkt zo’n boek: een vierkant en gebonden exemplaar, voorzien van enkele paginagrote potloodillustraties. De oude Houtsnijder woont met zijn zoon op de „mooiste berg van Tumondie”, de Benemondoberg. Hij snijdt beeldjes van hout in de vorm van mensen. De Houtsnijder houdt zo veel van hen dat hij besluit ze tot leven te wekken. Hij maakt een fluit en speelt een lieflijk melodietje. Als ze tot leven komen, is hij zielsgelukkig. Maar de levende beeldjes willen wel eens verder kijken dan die ene berg waar ze op verblijven. Ze gaan op reis en hoe verder weg van de Houtsnijder, hoe slechter het met ze gaat. Dan neemt de zoon een besluit. Hoewel je als lezer snel doorhebt waar de auteur heen wil en waar het verhaal aan refereert, springt dit boek er toch op een positieve manier uit.

Ondanks de duidelijke boodschap doet het verhaal op zichzelf er wel degelijk toe. Het is helder en eenvoudig van taal met mooie details, die maken dat je graag doorleest, al weet je wat er komen gaat. En het komt inderdaad: het hoofdstuk waarin de zoon zich opoffert, zich tot as laat verbranden, de beeldjes radeloos achterlatend. Maar het is geen uitgekauwde kost, het is nieuw en herkenbaar tegelijk en het ontroert je, zoals elk jaar opnieuw de overbekende geschiedenis van die ene Zoon je raakt.

N.a.v. ”De Houtsnijder en de reis van de beeldjes”, door Martine Jonker; uitg. De Vuurbaak, Barneveld, 2008; ISBN 978 90 5560 400 5; 96 blz.; € 14,90.