De vroegere dissident, die in de jaren zeventig drie aanslagen op zijn leven had overleefd, beloofde democratische hervormingen door te voeren, de corruptie uit te bannen en de relatie met het communistische Noord-Korea te verbeteren. In 2000 kreeg Kim zelfs de Nobelprijs voor de vrede voor zijn „zonneschijnpolitiek”, zoals de toenadering tot het buurland werd genoemd.Bij zijn aftreden in februari 2003 was zijn populariteit echter ongekend laag. Niet alleen was van de toenadering tot Noord-Korea weinig terechtgekomen, ook waren twee van zijn zonen wegens corruptie veroordeeld. De Zuid-Koreanen konden zijn aanpak van de crisis die Azië eind jaren negentig trof, nog wel waarderen, maar hadden kritiek op de verkoop van sleutelbedrijven aan buitenlandse ondernemingen.

Kim had de faam van een karaktervolle en onverslijtbare man, toen hij er na drie mislukte pogingen op 73-jarige leeftijd in slaagde het hoogste ambt in Zuid-Korea te veroveren. Sinds de jaren zestig hadden de militaire machthebbers, die in 1972 een staatsgreep pleegden, onophoudelijk geprobeerd hem buitenspel te zetten.

Kim werkte na zijn verkiezing tot president, in 1997, aan de verzoening met Noord-Korea. Die aanpak leidde in 2000 tot een historische ontmoeting tussen hemzelf en de Noord-Koreaanse president Kim Jong Il. Later bleek overigens dat Seoul het stalinistische buurland 162 miljoen euro had betaald om de topontmoeting destijds mogelijk maken. Kim moest enkele jaren later toezien dat Noord-Korea zijn nucleaire programma in weerwil van internationale afspraken hervatte.