Evangelisatie- en mediacampagnes die met veel spektakel „propaganda” maken voor het geloof, wijst prof. Van de Beek af. Laat als christen in je handel en wandel zien dat je anders gestemd bent.Binnen orthodox-christelijke kringen bestaat een huiver om met moderne communicatiemiddelen en eigentijdse kunstvormen de Bijbelse boodschap aan de man te brengen. Zij staan al snel op gespannen voet met de heiligheid van Gods Boodschap aan mensen, zo is –terecht– de diepe overtuiging. Recent zei de Amerikaanse baptistenvoorganger Albert Mohler: „Niet elke vorm van kunst of communicatie is te kerstenen. Er zijn er waar je ver weg van moet blijven.” Bovendien blijkt uit allerlei onderzoek, met name uit de VS, dat grootschalige campagnes vaak een gering blijvend resultaat hebben.

Toch is met die afwijzing van moderne vormen de vraag niet beantwoord hoe christenen de ongelovigen kunnen bereiken. Ze is alle eeuwen door een klemmende geweest, maar in onze tijd nog meer dan voorheen. Weliswaar is de moderne mens geïnteresseerd in zingevingsvragen, maar hij haakt al snel af wanneer in uitgebreide betogen de waarheidsclaim van het christelijke geloof wordt benadrukt. Prima dat een christen zijn geloof heeft, maar zoals hij denkt, behoef ik niet te denken.

Juist daarom is de les van de Vroege kerk een belangrijke. Natuurlijk kende die ook verschillende apologeten die in hun werken de waarheid en de redelijkheid van het christelijk geloof benadrukten. Die boeken hadden een functie in het debat met heidense opinieleiders. Maar kerkhistorici zijn ervan overtuigd dat deze boeken slechts in zeer beperkte mate hebben bijgedragen aan de uitbreiding van het christendom. Uiteindelijk was het getuigenis van eenvoudige gelovigen in woord en wandel doorslaggevend. Zij waren niet anders, maar leefden anders. En dat trok de aandacht van ongelovigen.

Daarvan kunnen Bijbelgetrouwe of reformatorische christenen vandaag de dag veel leren. In onze snel seculariserende samenleving vallen allerlei zekerheden, verworvenheden en organisaties weg. De lang gekoesterde veiligheid van de eigen zuil blijkt een schijnveiligheid te zijn. Christenen raken daardoor in verwarring. Nu komt het erop aan of zij zich staande weten te houden in de ontkerstende samenleving.

Daarbij mag lijfsbehoud niet de eerste drijfveer zijn. Belangrijker is de groei van Gods Koninkrijk. Het gaat om trouw aan hun belijdenis in woord en daad. Hun opdracht is het zout der aarde te zijn. Zo kunnen zij ook in gesprek raken met hun medemens die van God of gebod niet weet. Christenen in de eerste eeuwen waren klein in getal. Ze waren echt een minderheidsgroep. Maar door hun optreden en uitstraling wisten ze harten te winnen.