’s Werelds grootste ononderbroken systeem van zand- en slikplaten: 10.000 vierkante kilometer natuurgebied in Nederland, Duitsland en Denemarken. Zeewater dat in- en uitspoelt, zand en slib die telkens nieuwe geulen en platen vormen. Tientallen vogelsoorten –waaronder zeer unieke– die van het gebied afhankelijk zijn voor foerage in het algemeen, voor overwintering in het bijzonder of als tussenstop op de trektocht van Siberië naar West-Afrika vice versa.Al in 1991 werd gesproken over een mogelijke voordracht. Het werd 2005 voor daartoe in principe werd besloten. In 2008 droegen Duitsland en Nederland de wadden daadwerkelijk voor en het is 2009 als het besluit valt.

Schiet het Waddengebied er iets mee op, met die Unescostatus? Ja en nee. Nee in de zin van zakken met VN-geld die beschikbaar zouden zijn voor extra bescherming, want die zijn er niet. Ja in de betekenis van belang, van waardetoekenning. „Je kunt het ’t beste vergelijken met een Michelinster. Het gebied is vanaf dat moment bijzonder en overheden en maatschappij zijn verplicht ervoor te zorgen dat het op die lijst kan blijven staan”, zegt Hans Revier van de Waddenvereniging.

Want de status is niet zonder meer voorgoed. Revier kent een onderscheiden landengte in Litouwen met bijzondere duinen. „Litouwers en Russen zorgden slecht voor het beheer, het gebied kachelde kwalitatief zichtbaar achteruit. Alleen betere beschermingsmaatregelen konden voorkomen dat de status niet werd afgepakt. In die zin is het dus een toe te juichen feit als je op de Werelderfgoedlijst staat.”

Voor de goede orde: de bewoonde Nederlandse waddeneilanden vallen niet binnen de kaders. Ook de vaargeulen naar de havens van Hamburg en Bremen blijven er buiten. „In ons geval gaat het om de vastelandskust van Nederland en de wadplaten tussen die noordelijke kust en de eilanden. Wat betreft de revenuen die de status het toerisme zou kunnen opleveren, moet je vooral denken aan plaatsen als Harlingen en Lauwersoog. Die zullen wel zelf in beweging moeten komen om meer toeristen te trekken”, zegt Revier.

Behalve hoofdredacteur van Wadden (magazine over het waddengebied) is Revier lector Marine Wetlands Studies aan de Hanze Hogeschool in Groningen en de Stenden Hogeschool in Leeuwarden. „Met studenten van Leeuwarden doe ik onderzoek naar de ontwikkeling van toerisme in Noord-Nederland en het waddengebied. Uit vergelijkende buitenlandse studies blijkt dat er lastig een causaal verband aan te geven is tussen de status van natuurlijk werelderfgoed en toerisme.”

De erkenning is niettemin van aanzienlijke waarde. „In 1991 heerste bij ons enige scepsis: moeten we dáár onze energie insteken? Toen het serieus begon te worden, in 2005, deden we van harte mee aan de pittige vergaderingen die eraan werden gewijd. Zo’n onderscheiding is natuurlijk een geweldige zaak als je bedenkt dat er in 1965 nog werd gepraat over inpoldering van het hele gebied.”

Mocht de statustoekenning onverhoopt niet doorgaan, dan zou dat toch wel erg jammer zijn, zegt Revier het ministerie van LNV na. „De Waddenzee is een uniek gebied en internationale erkenning daarvoor krijgen is gewoon heel mooi. In die zin juichen we het dus bijzonder toe.”