Dat is niet erg, zegt de bedenker van de verkiezingen, Khadra al-Mubarak. „De winnares hoeft niet knap te zijn. Wij letten op de schoonheid van de ziel en op de moraal.” Ook Al-Mubarak toont alleen haar ogen, bovendien nog afgedekt door een trendy paarse bril.Een ander verschil met de doorsneeschoonheidswedstrijden is dat de strijd tussen de 200 Arabische meisjes in totaal tien weken duurt. In die periode worden ze ‘gekeurd’ door een jury die hen bevraagt over het geloof, innerlijke kracht en de verhouding tot hun ouders.

Na de voorrondes observeert de jury een kleinere groep meisjes terwijl ze een dag met hun moeder doorbrengen in een landhuis. Winnares wordt degene die uitblinkt in innerlijke schoonheid, respect voor de ouders en toewijding aan de islam. Tv-uitzendingen komen er niet aan te pas. Tussen de regels door laat Al-Mubarak blijken dat haar actie een aanklacht is tegen de gangbare missverkiezingen in westerse landen. Daar zijn de dames vaak slechts bedekt door een dun streepje stof, nauwelijks groter dan het strookje bloot dat de nikab overlaat.

Ook in Saudi-Arabië dringt die invloed door, via internet of satellietontvangers die zijn afgestemd zijn op westerse zenders. Het is dus niet vreemd dat moslims hun neus ophalen voor het ‘christelijke’ Westen, dat kennelijk zulke verdorven programma’s uitzendt.

Is dat terecht? Inderdaad, zo’n orthodoxe moslima krijgt in Nederland bij het doorbladeren van De Telegraaf zelfs onder haar nikab nog het schaamrood op de wangen.

Maar zou dat eigenlijk niet minder moeten gelden voor een christen? Die kan toch absoluut niet uit de voeten met de moderne schoonheidscultus, die slechts het lichaam bewierookt en de spot drijft met Miss Mooiste Moraal? Zo’n christen kan hier schouder aan schouder staan met de zedige moslima. Misschien heeft de Koran wel een soera die lijkt op de spreuk van Salomo: Een schone vrouw die van rede afwijkt, is een gouden bagge in een varkenssnuit. Ook al draagt zo’n beest een schitterende ring in z’n bemodderde snuit, je wordt er niet zomaar verliefd op.

Toch zal een Bijbelvaste lezer tegenwerpen dat ook het Oude Testament vaak over schoonheid spreekt. De opsomming van de reukdoosjes, spiegels en oorringen in Jesaja 3 verraadt dat vrouwen in die tijd op z’n minst ijdel waren. En ook de sieraden die Abraham aan zijn knecht meegaf voor z’n aanstaande schoondochter Rebekka liegen er niet om.

Is het dan wel terecht dat christenen hierin zo terughoudend zijn? Vorige week wierp prof. Ouweneel die vraag ook op, in deze krant, toen het over dansen ging: „Dat zij het [dansen] nalaten, komt omdat de Griekse dwaling waarbij de ziel wordt overgewaardeerd ten koste van het lichaam diep in het calvinisme is doorgedrongen.” Ouweneel ziet in reformatorische kringen kennelijk nog restanten van de gnostiek, een religieuze stroming die juist kritisch was over het Oude Testament en zich afzette tegen het materiële en het lichamelijke.

Er valt wel wat af te dingen op de analyse van Ouweneel. Hij heeft gelijk dat er in de calvinistische traditie vanouds meer aandacht is voor de geestelijke wereld, al wekken toogdagen, beurzen en de advertentiekolommen van deze krant soms een andere indruk.

Maar is dat een erfenis van een oude Griekse dwaling? De vroegchristelijke kerkvaders hadden het al aan de stok met de gnostieken, maar tegelijkertijd moest iemand als Tertullianus niets hebben van opsmuk en opmaak bij vrouwen. „Zij die hun huid insmeren met zalf, hun wangen kleuren met rouge of hun ogen zwart maken met antimoon, zondigen tegen God. Kennelijk zijn ze ontevreden over Hem Die hen hun uiterlijk heeft gegeven, omdat ze er iets aan toe willen voegen.” En heeft hij daarbij de apostelen niet aan z’n kant? Paulus noemt het lichaam de tempel van de Heilige Geest en benadrukt dat vrouwen zich meer moeten tooien met goede werken dan met goud of gevlochten haar.

Weliswaar schoot Tertullianus in zijn ”De cultu feminarum” een beetje door –Paulus noemt het lange haar ook een sieraad– maar het bewijst wel dat zijn kerkgangers, net als in de tijd van Jesaja, veel te veel in het uiterlijk opgingen. Er bestonden nog geen opvangteams voor anorexiapatiënten, maar de schoonheidsidealen waren er niet minder om. Daarom sloot de kerkvader af met: „Kleed jezelf met zijde van oprechtheid, prachtig linnen van heiligheid, een purperen kleed van bescheidenheid. Als je zo opgemaakt bent, zal God je liefhebben.”

Dat had ook in de folder kunnen staan van de wedstrijd voor Miss Mooiste Moraal. Zou het toch niet wat zijn om zo’n verkiezing te organiseren op reformatorische scholen? Dat zou een mooie correctie zijn op de mislukte grap van begin vorig jaar rond Miss Hoornbeeck. Op een Hyvespagina konden Hoornbeeckscholieren, natuurlijk illegaal, stemmen op hun favoriete vrouwelijke medeleerlinge. De site is allang uit de lucht, maar zo’n alternatieve missverkiezing zou een prachtig protest zijn tegen Gay Pride en pro-anasites. En al komt het idee bij de islam vandaan, daarmee is het toch niet verkeerd?

Reageren aan scribent? welbeschouwd@refdag.nl.