”Laatste vlucht”
Auteur: Lynn Austin
Uitgeverij: De Groot Goudriaan, Kampen, 2002
ISBN 90 6140 825 3
Pagina’s: 221
Prijs: € 17,95. Je gelooft in God en er komt een niet-christen op je pad die nog maar kort te leven heeft. Hoe vind je de juiste woorden om met hem over de toekomst te spreken? Over dit dilemma, waarmee elke gelovige op een bepaalde manier wel eens te maken zal krijgen, gaat Lynn Austins nieuwe roman ”Laatste vlucht”.

De plot is goed gevonden. De vragen die Austin opwerpt, zijn voor veel christenlezers herkenbaar. Het vraagt nogal eens moed en wijsheid om met een ongelovige over de eeuwigheid te spreken.

In ”Laatste vlucht”, een roman van bescheiden omvang, wordt de alleenstaande muziekdocente Wilhelmina Brewster tegen haar zin met pensioen gestuurd. Ze voelt zich verbitterd en eenzaam. Dan ontmoet ze een leeftijdgenoot die ongeneeslijk ziek is en vast van plan zich van het leven te beroven. Mike is piloot en vliegdocent. Hij bezit een eigen vliegtuig en kan zich eenvoudig neer laten storten, vindt hij. Op die manier denkt hij „levend te sterven.”

Wilhelmina weet beter. Zijn plan schokt haar. Ze weet zich geroepen Mike te vertellen dat er voor elk mens óf een eeuwige toekomst óf een eeuwige ondergang bestaat. Elke gelegenheid daartoe laat ze echter voorbij gaan. Op die manier bouwt de auteur de spanning mooi op. De tijd gaat door. Mikes plannen nemen vaster vormen aan. Zelf weet hij de datum van zijn laatste vlucht al. Zal Wilhelmina nog op tijd zijn?

Karakterbeschrijvingen
Ondanks de zware thematiek is ”Laatste vlucht” geen somber boek. Dat komt vooral door het welhaast onverstoorbaar opgewekte karakter van Mike. Hij neemt zijn kleinkinderen én Wilhelmina mee naar vlieger- en luchtballonwedstrijden en gaat met hen vissen en picknicken. Mike wil zijn zoon en kleinkinderen vooral niet lastigvallen met zijn ziekte. Hij vertelt hen er niet over en probeert uit het leven te halen wat hij kan.

Vooral in de eerste helft van het boek is zijn houding niet altijd geloofwaardig. Neem zijn kennismaking met Wilhelmina. Mike komt uit het kantoortje van de dokter die hem juist heeft verteld dat hij niet beter wordt. Dan hoort hij Wilhelmina op een valse piano spelen. Hij spreekt opgewekt met haar en merkt op: „O ja, willigt u intussen het laatste verzoek van een stervend mens in… laat niemand meer op die piano spelen voordat hij is opgeknapt. Goed?”

Het zijn die zwakke karakterbeschrijvingen die -vooral aanvankelijk- afbreuk doen aan het verhaal. De extroverte, optimistische Mike, weet zich opeens geen raad van schaamte als een van zijn kleinkinderen informeert of Wilhelmina misschien hun nieuwe oma wordt. Als lezer kreeg je juist de indruk dat Mike een man was die om dit soort dingen in schaterlachen zou uitbarsten.

Wanhoop
Dergelijke talrijke kleine missers zijn storend en heel jammer, want het verhaal is goed opgebouwd en de ontwikkelingen boeien. De worsteling met de vraag of en hoe je een ander moet waarschuwen, komt mooi uit de verf. Dat heeft vast te maken met het feit dat Wilhelmina ontdekt dat ze ook haar eigen leven nog eens grondig onder de loep dient te nemen. Typerend is verder het citaat van haar vader, die eveneens te maken krijgt met de eindigheid van het leven: „We hebben maar twee mogelijkheden: we kunnen onszelf verliezen in wanhoop of onszelf vinden in Christus.”

Treffende teksten
Als Mike in de Bijbel van zijn overleden vrouw treffende teksten én een brief vindt, ontstaat er toch een wezenlijk gesprek met Wilhelmina. Zij weet hem van zijn aanvankelijke plan af te brengen en op Mikes laatste vlucht gaat ze mee. Mike laat het vliegtuig niet neerstorten. In de epiloog die volgt, is er een halfjaar voorbijgegaan. Wilhelmina verzorgt Mikes graf. Ze citeert Christus’ woorden: „Ik ben de Opstanding en het Leven; die in Mij gelooft zal leven, ook al ware hij gestorven.”