Wij lezen van het oude Israël, toen het nog in Egypte was, dat ze lagen onder een hard juk dat de koning Farao hen op de hals legde. Hij verzwaarde hun dienst, toen Mozes hem verzocht het volk te laten trekken.Wat een moeite kostte het Mozes. God moest Farao in zijn land eerst plagen, zelfs tot tien plagen zenden, voordat hij Israël liet gaan. En toen joeg hij hen nog na tot aan de Rode Zee. Daar kwamen ze in grote benauwdheid, want er was geen uitzicht. Ze zagen niets dan water voor zich en de wrede vijand achter zich.

Maar de Heere verloste hen en Farao verdronk met al zijn mensen. Zo was Israël wel uit de handen van Farao, maar nog niet in Kanaän. O, hoe moesten ze nog sukkelen, wat was er nog een strijd voordat ze in het beloofde land waren. Veertig jaar moesten ze nog omzwerven. Nochtans kwam Israël, hoewel nauwelijks, na zo veel omzwervingen in het beloofde land.

Dit is een beeld van de reis van een kind van God naar het geestelijke Israël, naar het hemelse Jeruzalem. Zo moet dan ook dat geestelijke Israël met veel smart gehaald worden uit de klauwen van de helse Farao. Het moet gaan door de dorre woestijn van deze boze wereld en dan eindelijk met grote strijd gebracht worden in het hemelse Kanaän.

G. A. Schotsman,te Ter Beets

(”Stichtelijke en zielsroerende leerredenen”, 1720)