Aanvankelijk lijkt het erop dat meer dan de helft van de tijd heen zal gaan met zingen. Het ene nummer na het andere door gospelkoor Tin Speransa. En samenzang, veel samenzang. Aan het eind van de bijeenkomst krijgt lijsttrekker Rouvoet een brandende fakkel aangereikt. Uit aller mond: „Wij gaan op weg, met brandend hart, met een gebed bij elke stap.” En dan nog een laatste act om het thema ”vuur” nader uit te werken: de topvijf van de lijst werpt, staande op het podium, handenvol luciferdoosjes de zaal in. Mevrouw Huizinga werpt ze vooral naar de groep van zo’n vijftig kinderen, die zojuist een vrolijk campagnelied hebben gezongen: „Wij gaan ervoor. Met ballon en pet.”

Maar gaandeweg de morgen komt ook de inhoud royaal aan bod. Bijvoorbeeld in het spel ”Ik weet het beter”, waarin de kamerkandidaten Slob, Van Dijke en Stellingwerf, maar ook de zaal, mogen reageren op enkele prikkelende stellingen. Enige verdeeldheid blijkt bij de stelling: „De rijksoverheid moet gemeenten de ruimte geven voor de opvang van uitgeprocedeerde asielzoekers.” Een deel van de zaal is het ermee eens, een deel niet. Van Dijke: „Wie uitgeprocedeerd is, moet het land uit. Daar moeten we allemaal aan meewerken. Maar dat betekent niet dat mensen van de ene op de andere dag op straat gezet kunnen worden, zonder dak boven hun hoofd.”

Inhoudelijk is ook de meditatieve bijdrage van ds. W. Smouter. Hij kiest zijn uitgangspunt in Filippenzen 4:8: „Al wat waarachtig is, al wat eerlijk is, al wat rechtvaardig is, al wat rein is, al wat liefelijk is, al wat wel luidt…” „Paulus sluit dus aan bij waarden en normen die golden in de Griekse filosofie van zijn tijd. Een christen moet beginnen met luisteren, en kan dus aansluiten bij geldende normen in de wereld, ook al brengt die wereld ze zelf niet in praktijk.”

Maar er is ook een andere kant: „Paulus had ook veel kritiek op de cultuur van zijn tijd. Hij heeft het over zichzelf onbesmet bewaren. En als hij de waarde nederigheid inbrengt in de heidense cultuur, stuit dat op veel weerstand. Dat vond men de mentaliteit van een slaaf. Toch is het juist de christelijke notie nederigheid geweest die in de Europese cultuur geleid heeft tot het besef dat leiderschap dienend moet zijn.”

Rouvoet doet duidelijk zijn best dat dienend leiderschap in praktijk te brengen. Hoewel hij jarig is, is hij toch aanwezig op de startdag van de campagne. De drie stukken die hij uit de enorme verjaardagstaart snijdt, deelt hij uit aan zijn ouders en twee in de zaal aanwezige kinderen. Dan brandt hij los.

Alle partijen krijgen een veeg uit de pan. „Wilt u af van het koningshuis, de Eerste Kamer, het bijzonder onderwijs, Israël en de NAVO? Misschien is dan de SP geen slechte keus.” Het CDA is een dankbaar voorwerp van kritiek. „Hoogst merkwaardig dat deze partij zaken als het homohuwelijk, de afschaffing van het bordeelverbod en de nieuwe euthanasiewet bestempelt als verworvenheden en die niet meer ter discussie wil stellen. Veelzeggend dat onder verantwoordelijkheid van CDA-bewindsman De Hoop Scheffer via Nederlandse ambassades in het buitenland nog altijd propagandabrochures worden verspreid om de zegeningen van het paarse beleid uit te dragen.”

Voor elke partij heeft Rouvoet een „uitdaging.” Behalve voor „onze goede vriend en bondgenoot Bas van der Vlies van de SGP. Voor hem heb ik alleen een uitnodiging en die komt uit de grond van mijn hart: laten we de goede samenwerking van meer dan twintig jaar voortzetten, elkaar daarbij de ruimte latend voor de eigen identiteit.”

Op coalitievorming zinspeelt hij niet. „De kranten stellen vast dat de ChristenUnie momenteel de meest begeerde coalitiepartner is. Ik kan er niet van wakker liggen. Wel zeg ik: als u als kiezer wilt dat de partij meer invloed krijgt, moet u weten dat daarvoor een groter mandaat nodig is dan we bij de vorige verkiezingen kregen.”