Het kunstwerk brengt herinneringen aan de dijkverschuiving weer tot leven. De dijk langs de ringvaart in Wilnis schoof over een lengte van ongeveer 60 meter tientallen meters op. Het water stroomde hierdoor de naastgelegen woonwijk in. De breuk ontstond na langdurige droogte, waardoor de veengrond in de dijk inklonk en geen weerstand meer bood aan het water.In het nu onthulde kunstwerk combineerden de kunstenaressen Maria Ikonomopoulou en Elspeth Pikaar functionaliteit en creativiteit. De Griekse Ikonomopoulou: „We maken vaker kunstwerken voor de openbare ruimte. De gemeente vroeg ons om een bank te maken. We zetten graag iets neer waar mensen ook gebruiksplezier van hebben. Deze opdracht was daarom een uitdaging voor ons.”

Verbonden

Gedurende een jaar spraken de kunstenaressen verschillende Wilnissers. Ikonomopoulou: „Toen de gemeente ons vroeg, waren we geïnteresseerd, maar na alle gesprekken voelen we ons ook verbonden met de Wilnissers.”

Jan Sneep (72) woont nog altijd dicht bij de dijk en zijn bezittingen waren destijds zwaar beschadigd. Hij herinnert zich de nacht van de overstroming nog levendig. „Het was al een week lang erg warm geweest. ’s Nachts maakte mijn vrouw me wakker omdat ze water hoorde stromen. We konden dat niet goed plaatsen, het had immers al een poos niet meer geregend. Toen we naar buiten keken, zagen we dat de straten al blank stonden.”

De doorbraak kwam voor Sneep niet onverwacht. „Een jaar daarvoor sijpelde het water soms al door de dijk. We hebben toen een bijeenkomst gehad met de dijkgraaf. Mijn vrouw wist dan ook onmiddellijk dat het om een dijkdoorbraak ging.”

Sneeps huis ligt dicht bij de dijk en werd zwaar getroffen. Sneeps vrouw was het huis nog uitgegaan, haar man bleef achter om de meubels naar boven te dragen. Het water stond toen al tot aan de drempel. „De karpers en snoeken zwommen al door onze voortuin”, herinnert Sneep zich.

Wachten

De kruipruimte onder het huis stroomde vol en het beton werd door en door nat. „Doordat ik als kind in West-Brabant woonde en daar de watersnood van 1944 en van 1953 meemaakte, wist ik uit ervaring dat we zeker een jaar zouden moeten wachten met het leggen van een nieuwe vloer.”

De schade aan Sneeps huis was fors. Hij noemt het totale bedrag liever niet, maar de kosten van een nieuwe parketvloer, het leegpompen van de kruipruimte en de aanleg van de tuin liepen „in de duizenden euro’s.”

De vergoeding van alle kosten liet even op zich wachten. Sneep richtte een stichting op om schadevergoeding los te krijgen, met de toepasselijke naam De Doorbraak. Zijn acties hadden succes; een groot gedeelte van de kosten is inmiddels vergoed.

Toch leeft er bij Sneep en andere omwonenden nog wel onvrede richting bestuurders die geen verantwoordelijkheid wilden dragen voor de dijkbreuk. Sneep: „Net als bij de vuurwerkramp zien we hier dat de verantwoordelijke partijen geen schuld erkennen. Dat betreur ik.”

Van de woensdag onthulde artistieke bank gaat Sneep geen gebruikmaken. „Ik word liever niet meer herinnerd aan die vervelende tijd.”