De verontwaardiging in Marokkaanse kringen was groot. De zeven gearresteerden stonden op hun achterste benen en eisten verontschuldigingen van burgemeester Cohen, die als voorzitter van de driehoek gemeente-justitie-politie formeel verantwoordelijk is voor de arrestatie. Inmiddels hebben de ex-verdachten een schadeclaim aangekondigd.Ook in de media werd schande gesproken over de actie. De autoriteiten zouden zich het hoofd op hol hebben laten jagen door een onbekende persoon met -achteraf bezien- een tip die helemaal geen tip was.

Opvallend was de hardnekkigheid waarmee Cohen vervolgens weigerde excuses aan te bieden. Journalisten legden hem het vuur na aan de schenen maar hij hield voet bij stuk. Excuses bied je aan als er fouten zijn gemaakt. En volgens hem waren er geen fouten gemaakt. Het telefoontje van de onbekende tipgever ging over een aanslag en was zeer gedetailleerd over de personen die hierbij betrokken zouden zijn. Dan kun je als verantwoordelijke autoriteiten toch niet met de armen over elkaar blijven zitten, was zijn verweer. Bovendien bleek een van degenen die bij de aanslag betrokkenen zouden zijn, familie te zijn van een terrorist die vijf jaar geleden samen met anderen een bloedbad had aangericht in Madrid door bommen tot ontploffing te brengen in forensentreinen. Daarbij kwamen 191 mensen om het leven.

Ook vanuit de gemeenteraad werd Cohen onder vuur genomen. Het aanbieden van verontschuldigingen was toch wel het minste wat van hem werd verwacht. Maar hij vertikte het. Zolang politie en justitie hadden gedaan wat zij in zulke situaties behoren te doen, namelijk het zekere voor het onzekere nemen, zou hij niet weten waarvoor hij door het stof moest. Het enige gebaar dat hij wilde maken, was de gearresteerde personen in zijn ambtswoning ontvangen en uitleggen waarom het was gegaan zoals het was gegaan.

Hij mag dan vaak op de hak worden genomen vanwege zijn softe opstelling in het integratiedebat, dit keer toonde Cohen zijn spierballen. Dat riep onmiddellijk vragen op. Waarom was hij zo zeker van zijn zaak? En waarom was hij dit keer tegenover allochtonen niet zo behoedzaam? Daarover is druk gespeculeerd, maar het blijft gissen. Eén veronderstelling is interessant genoeg om door te geven. De AIVD had aanwijzingen dat er een aanslag gepleegd dreigde te worden maar had het bewijs niet rond en wilde zelf buiten de discussie blijven. Door een anonieme tipgever te laten bellen, kon de eventuele aanslag in ieder geval worden verijdeld. Het schijnt wel vaker op die manier te gaan en Cohen weet dat.

Afgezien van deze theorie staat het vast dat Cohen in ieder geval over andere informatie beschikte. De terrorist van wie familie bij de vermeende aanslag in Amsterdam betrokken zou zijn, was Jamal Ahmidan. Hij blies zichzelf op nadat de Spaanse politie hem en enkele andere daders op het spoor was gekomen en het appartement waarin ze zich schuil hielden, had omsingeld. Tijdens de belegering belde hij zijn moeder in Marokko om afscheid te nemen. Hij vertelde haar dat dit zijn laatste dag was en dat hij naar het paradijs ging. Wat hij deed, was volgens hem Gods wil.

Bij de bloedige aanslag op de metro was Jamal degene die had gezorgd voor explosieven en voor het transport ervan. Hij kon zich dat financieel veroorloven omdat hij tot zijn nek in de drugshandel zat. Tevens maakte hij deel uit van een Spaanse terreurcel. De activiteiten betaalde hij uit de opbrengst van hasj- en xtc-smokkel.

Gebleken is dat zijn familie nauw met hem samenwerkte. De Spaanse politie beschikt over sterke aanwijzingen dat Jamal diverse keren naar Nederland reisde met partijen hasj. Kort na de aanslag werd Hamid Ahmidan, de broer van Jamal, in staat van beschuldiging gesteld wegens samenwerking met terroristen en betrokkenheid bij drugshandel. In zijn woning trof de politie grote hoeveelheden hasj en cocaïne aan. Een andere telg uit deze familie, Hicham, werd in diezelfde periode opgepakt in Noord-Marokko.

Na de aanslag in Madrid heeft de politie uitvoerig onderzoek gedaan naar de familie Ahmidan in Amsterdam. Dat heeft nooit iets opgeleverd. Maar is het raar dat de Amsterdamse autoriteiten zich geen moment bedachten en meteen de stormbal hesen toen de naam Ahmidan viel? Is het gek dat zowel de zus van Ahmidan als haar echtgenoot en een 64-jarige oom onmiddellijk werden opgepakt? En is het verwonderlijk dat Cohen het woord sorry niet uit de mond kan krijgen? Voor mij heeft hij het grootste gelijk van de wereld.