Bedrijfskundige Marieke van den Brink van de Radboud Universiteit in Nijmegen veegt woensdag de vloer aan met vijf veelgehoorde argumenten waarom er maar zo weinig vrouwelijke hoogleraren in Nederland zijn. Van den Brink heeft die argumenten onderzocht voor haar promotie volgende maand. Haar conclusie: „Alle universiteiten missen de kern van het probleem en hebben een blinde vlek op dit gebied. Hun beleid is een papieren tijger".In Nederland is maar 11 procent van de professoren een vrouw. In Europa scoren alleen België, Malta en Duitsland nog lager. Dat is merkwaardig, want alle Nederlandse universiteiten hebben wel convenanten om meer vrouwen op hoogleraarsposten te krijgen. Van den Brink onderzocht de cijfers van alle instituten tussen 1999 en 2005.

De bedrijfskundige stelt dat er vijf hardnekkige mythes circuleren. Zo zouden er te weinig vrouwen beschikbaar zijn. „Dat is niet waar, want afgezien van de bètarichtingen is 20 tot 30 procent van het aantal promovendi per een vrouw. Er zijn ook genoeg vrouwelijke universitair hoofddocenten, vaak het voorportaal van het professoraat", aldus Van den Brink.

Dat er te weinig hoogleraarsposten zijn, verwijst zij eveneens naar de prullenbak: er zijn tussen 1999 en 2005 3322 hoogleraren benoemd. Slechts 12 procent van hen was een vrouw.

Universiteiten die menen dat zij wel sekseneutraal werven, vergissen zich ernstig volgens Van den Brink. „Op papier is dat wel zo geregeld, maar in de praktijk bestaat bijna de helft van de sollicitatiecommissies alleen uit mannen. En die kiezen aantoonbaar vaker een mannelijke kandidaat met een achtergrond die lijkt op die van henzelf. Mannnen zien vrouwen als minder competent en minder voorspelbaar". De wetenschapper vindt het zeer belangrijk dat universiteiten zich bewust worden van deze mythes, anders verandert er volgens haar nooit iets.