Door de wet wordt de mens overtuigd van Gods rechtmatigheid en rechtvaardigheid. Al zou Hij straffen naar de wet, zo wordt hij gedrongen om God te rechtvaardigen, al zou Hij hem naar de hel zenden. Ik zeg niet dat de zondaar tevreden moet zijn met verdoemd te worden. Dat zou in zeker opzicht hetzelfde zijn als tevreden zijn om een eeuwige vijand van God te blijven en eeuwig tegen Hem te zondigen. De staat der verdoemden sluit immers een eeuwige vijandschap in. De mens wordt daarentegen gebracht tot de overtuiging van Gods rechtvaardigheid, al zou Hij hem in de hel werpen tot een eeuwige straf. Dat wil zeggen: God te rechtvaardigen, is aan de ene zijde erkennen dat de Heere aan de zondaar geen onrecht doet wanneer over hem de vloek wordt uitgevoerd. Dan zegt de zondaar: O, de Heere doet aan mij geen onrecht als Hij mij zou verdoemen, want de zonden die tegen het allerhoogste Wezen worden begaan, verdienen de hoogste straf, zijnde het eeuwig verderf van het schepsel.God heeft echter geen lust aan de dood van de stervende (Ezechiël 18:32). O, hoe betamelijk is het dat Gods rechtvaardigheid verheerlijkt wordt. Doch zo’n mens is nu tevreden dat Zijn rechtvaardigheid verheerlijkt wordt door een voldoening die veel heerlijker is dan de verdoemden in de hel daaraan kunnen geven. Zo zal hij sterven aan de wet en aan alle andere dingen die van Gods rechtvaardigheid onkundig zijn.

Ralph Erskine, predikant te Dunfermline, Schotland. (Het sterven aan de wet, 1746)