Moslims laten –anders dan hindoes– op allerlei manier van zich horen. Toch wonen er in Nederland naar schatting ook tussen de 100.000 en de 200.000 hindoes. De meeste hindoes zijn afkomstig uit Suriname, een van de vroegere Nederlandse gebiedsdelen overzee. Nederland telt honderden moskeeën. Daarbij vergeleken is het aantal mandirs, hindoetempels, betrekkelijk gering. Ons land telt er circa vijftig. Maar zij vormen een niet te verwaarlozen factor.In zo’n tempel heeft onder hindoes kennisoverdracht plaats. De pandit, de geestelijk verzorger, geeft er zijn visie op maatschappelijke kwesties. Hij kan ingaan op geweld, criminaliteit, ouderenzorg enzovoort. Zo’n functie eist natuurlijk opleiding. Het is in zekere zin beter scholing aan te bieden in Nederland dan pandits te ‘importeren’. Buitenlanders zijn onvoldoende op de hoogte met Nederlandse tradities. Zij kunnen ideeën meebrengen die haaks staan op onze cultuur.

Toen Suriname in 1975 onafhankelijkheid ontving, kreeg de bevolking de keus. Ze mochten Nederlander blijven, of Surinamer worden. Velen kozen voor Nederland. Zij vestigden zich in ons land. Maar natuurlijk brachten zij hun godsdienst mee. Als zodanig past de vraag naar opleiding tot pandit in ons democratisch bestel. Als moslims in Nederland imams kunnen laten opleiden met overheidssubsidie, valt zoiets voor pandits niet te weigeren. Dat is de realiteit.

Hindoes hebben trouwens een minder gewelddadige uitstraling dan moslims. Er zijn uitzonderingen. In sommige delen van India dwingen hindoes christenen met harde hand tot bekering. Dat gebeurde nog in februari in Orissa. Extremistische hindoes dwongen achttien christelijke gezinnen uit één dorp over te gaan tot het hindoeïsme. Toch is dat niet het gebruikelijke gezicht van hindoes. Hun religie is minder verweven met geweld en agressie dan de islam.

Inmiddels blijkt de identiteit van de VU grondig veranderd. Dr. A. Kuyper nam bij de rectoraatsoverdracht in 1881 „afscheid zoo van mijne moderne als ethische opponenten.” Voor een opleiding van pandits was destijds geen plaats binnen zijn universiteit. Zoiets was ook niet nodig, want er waren in die tijd nauwelijks hindoes in Nederland. De gemeenschap is echter inmiddels totaal veranderd. De samenleving is multicultureel en pluraal. De VU speelt daarop in.

Orthodoxe christenen vragen zich af wat er van het ooit gekerstende Nederland terechtkomt. De Romeinse schrijver Cicero, een heiden van voor onze jaartelling, zei: „Er is geen volk zo barbaars of het gelooft aan de goden.” Soms lijkt het erop dat West-Europa terugkeert naar die barbaarse situatie. Daarin is ruimte voor ieder die iets nieuws begint. Maar o wee als christenen iets willen. „Niet evangeliseren onder prostituees”, zegt GroenLinks in Deventer dan.

En tijdens de jaarlijkse ontmoetingsdag van stichting In de Rechte Straat vertelde een evangelist dat hij in ’s-Hertogenbosch van moslims hoorde: „Als je volgende week hier niet met de Koran staat, slaan we je in elkaar.” Ons land schijnt zich te onderscheiden door een grote mate van tolerantie. Bijbelgetrouwe christenen dienen echter hun positie prijs te geven. Dat is bitter. Of heeft het misschien ook te maken met de mate waarin kerkmensen christen zijn?