Wij leven in een gepolariseerde tijd, waarin de roep om identiteit (ergens bij willen horen) levender is dan ooit. In het net begonnen Darwinjaar 2009 twisten creationisten met evolutionisten en bestrijden atheïsten en gelovigen elkaar met borden langs de weg. In de politiek groeit de aanhang voor het populisme en wordt geroepen dat de vrijheid van meningsuiting grenzeloos is dan wel ingrijpend beperkt moet worden.Kijk naar Hamas versus Israël en iedereen weet wat ik bedoel: je bent voor of tegen, een middenweg is er niet. Kritiek plaatst je of in het kamp van islamisten of dat van de zionisten. Of neem de kwestie met de EO: of je bewondert de stap van Andries Knevel, of je wordt uit verontwaardiging per direct lid van de Reformatorische Omroep. Een tussenweg lijkt er niet te zijn.

De vraag waarom er eigenlijk ineens zo veel behoefte is aan identiteit wordt helaas niet gesteld. Naarmate de zekerheid in de buitenwereld wegvalt door globalisering en bijbehorende kredietcrisis wordt de roep om een vastomlijnde identiteit luider.

Nu is het hebben van een identiteit in zekere zin noodzakelijk. Ieder mens zal antwoord moeten vinden op de vraag wie hij is. Maar identiteit kent ook gevaarlijke kanten. Bijvoorbeeld overdrijving, uitsluiting of een verhaspeling van zaken.

In de hartstochtelijke zoektocht naar bewijs voor het christelijk geloof van prof. Boersma zie ik zowel de tijdgeest als de invloed van de natuurlijke theologie. Ik denk dat Boersma de plank misslaat wanneer hij zijn wetenschappelijke zoektocht naar evidence-based theorieën op de centrale stellingen van het christelijk geloof probeert te plakken.

Want het kan toch niet zo zijn dat wat we geloven ook niet bewezen kan worden? Dat dit wel degelijk het geval is, bewijzen de gebeurtenissen op Goede Vrijdag en Pasen.

Lijdensgang

Ikzelf heb Goede Vrijdag en Pasen nooit echt kunnen vatten. God wordt mens, met als doel de Hem vijandige mens te verzoenen, de breuk te herstellen. Christus kondigt Zijn dood aan en weerlegt hiermee een martelaarsstatus. De omgeving begrijpt het niet, ziet in Christus een Verlosser van de Romeinen. Uiteindelijk verlaat iedereen Hem en staat Christus alleen.

Hierop wordt de lijdensgang voltrokken, wordt Christus bespot, gemarteld en uiteindelijk gekruisigd. Daar bidt Hij voor de betrokkenen, hangt daar verlaten van iedereen en sterft. Vrijwel niemand begrijpt het gebeurde, Zijn vrienden leggen Hem in een nieuw graf en treuren om Zijn dood. Maar Christus staat op uit de dood, zoekt allen op die Hem verlieten en toont hun wat er heeft plaatsgevonden: de verzoening van vijanden, uit liefde.

Belangwekkend

De kracht van het christelijk geloof is Pasen. Toch is alles eraan onbegrijpelijk. Pasen is het bewijs dat het bij het geloof in Jezus Christus als Verlosser niet gaat om evidence-based geloof, maar om de kracht van de onbegrijpelijkste maar tegelijk meest belangwekkende gebeurtenis uit de geschiedenis.

De auteur is advocaat en studeert wijsbegeerte.