Door de wet wordt de mens ook van zijn schuld overtuigd, en dus niet alleen van zijn zonden. De mens wordt zo naar de wet veroordeeld tot de straf. Zoals nu de mens door het gebod kennis krijgt van de zonde in zijn aard en natuur, krijgt hij door de straf van de wet kennis van het kwaad der zonde. Die veroordeelt hem tot de hel, tot de dood en tot de verdoemenis, ja, ook tot de vloek van God, Zijn toorn en wraak.Zo wordt de mens gesteld in vrees voor hel en verdoemenis. Dan denkt hij wel eens, als hij naar bed gaat, dat hij niet meer zal opstaan, en als hij uitgaat, dat hij nooit meer thuis zal komen. Dan is hij bevreesd dat het eten hem zal doen stikken, of dat het huis waarin hij is op hem zal neerstorten. O, het gevoel van toorn vervolgt hem als een vreselijk spooksel. De mens wordt hierdoor in boeien gezet en besloten onder de zonden. De zonden zijn dan de boeien en de zondaar is de gevangene. God is dan de Rechter.

Van deze boeien is geen ontkoming zonder de barmhartigheid van God in Christus, Die de gevangene kan gebieden om uit te komen. De wet kan dat niet doen, want die is door het vlees krachteloos geworden. De mens kan het niet doen, want hij is van nature zonder kracht. Alleen Hij Die God heeft gegeven, kan tot de gevangene zeggen: Gaat uit.

Wanneer de mens zo van zijn schuld en van zijn toorn overtuigd is, is hij gereed om aan de wet te sterven en om zijn vertrouwen op zijn eigen ik te doden.

Ralph Erskine, predikant te Dunfermline, Schotland (Het sterven aan de Wet, 1746)