„Voor de klas staan kan ik vergeten”, zegt Arslan Urek (1956). „Ik durf het niet meer en kan het niet meer.”Het Bureau Beroepsziekten van FNV meldde gisteren dat voor het eerst een schade-vergoeding is uitgekeerd aan een docent vanwege een burn-out. Die docent is Urek.

Hij werkte sinds 1986 als leraar Turks op twee scholen in Rotterdam. Op de ene ondervond hij geen enkel probleem, op de andere wilde zijn werk niet vlotten.

„Aan het begin van het schooljaar is er een lesrooster beschikbaar”, zegt Urek. „Turks en Arabisch waren vaak niet ingeroosterd.” En dus was er geen klas. Overigens had hij ook geen eigen lokaal. „En geen kast om materiaal in te stoppen.”

Lesmateriaal verzamelen ging moeizaam. „Voor andere vakken waren vanzelf boeken beschikbaar. Voor mijn vak niet; ze kwamen uiteindelijk veel later binnen.”

Waarom het ging zoals het ging? „Het kwam door de mentaliteit van de directie”, zegt Urek beslist. „Als je gelooft dat Turks en Arabisch belangrijk zijn hè, voor kinderen, echt, ga je proberen goed te organiseren.” Weliswaar werden tijdens vergaderingen „goede woorden gebruikt”, maar verbetering kwam er niet, aldus Urek.

Desondanks hield hij het twaalf jaar vol: tot 1998. Zo lang, toch? „Ja. Je wilt je werk niet kwijtraken, je wilt volhouden.”

Maar hij kreeg klachten. Hij kon zich niet meer concentreren, leed aan slapeloosheid en had geen energie meer. Urek kwam ziek thuis te zitten; belandde uiteindelijk in de WAO.

In 2003 las hij in een huis-aan-huisfolder voor het eerst iets over Bureau Beroepsziekten FNV. „Ik dacht: Zij hebben meer verstand van juridische zaken dan ik.” Dus stapte hij ernaartoe.

De organisatie helpt mensen om de schade die is veroorzaakt door een beroepsziekte te verhalen op de werkgever. Volgens het bureau krijgen meer dan 20.000 werknemers per jaar te maken met een beroepsziekte, een ziekte of aandoening die overwegend door het werk of door de arbeidsomstandigheden wordt veroorzaakt.

Stevige bewijzen zijn nodig om de link tussen werk en overspannenheid te leggen. „In het begin had ik geen bewijsstukken – geen notulen van vergaderingen of kopieën van roosters”, zegt Urek. „Ik was me er niet van bewust dat ik recht had op een vergoeding. Maar wel lag er inmiddels een dossier bij de bedrijfsarts en de psycholoog.” Hij kon zijn verhaal verder staven via getuigen: leerlingen, stagiaires.

De school kreeg onafhankelijke onderzoekers over de vloer. Jan Warning van Bureau Beroepsziekten van FNV noemt de zaak van Urek „een typisch voorbeeld van structureel gebrek aan ondersteuning.” De zaak kwam niet voor de rechter; er werd een schikking getroffen.

Maar Urek gaat niet meer voor de klas. De verhouding met zijn huidige werkgever en collega’s is goed: „Hier gelden algemene regels. Ik ben geen uitzondering.” Vergeleken met tien jaar terug voelt hij zich „veel beter.” „Met de taxi rijd ik ritten van anderhalf uur ’s morgens en anderhalf uur ’s middags. Normale mensen werken acht tot tien uur per dag. Ik kan dat niet meer. Ik kan me niet concentreren, of val in slaap. Soms lees ik mijn post in etappes omdat ik geen lange teksten kan lezen.”

Of de passagier in zijn taxi dan wel veilig zit? Hij lacht. „In het begin heb ik drie keer zo’n betonnen paaltje geraakt. Ik zie het wel, maar vergeet weer dat het er staat. Ik moet wel een beetje voorzichtig zijn.”