”Onder de blauwe baret”
Auteur: Jac. Hoefnagel
Uitgeverij: De Banier
Utrecht, 2001
ISBN 90 336 2717 5
Pagina’s: 165
Prijs: € 7,94 (ƒ 17,50).De burgeroorlog in Bosnië heeft veel aandacht in de pers gekregen. Dit kwam onder meer doordat ook Nederlandse militairen deel uitmaakten van de VN-vredesmacht. Jac. Hoefnagel vertelt in zijn nieuwste boek ”Onder de blauwe baret” het waarheidsgetrouwe verhaal van een van deze soldaten.

Jan-Paul moet als monteur voor een half jaar naar Bosnië. Vooral zijn ouders en zijn verloofde schrikken als ze dit bericht horen. Zelf ziet Jan-Paul er niet tegenop. Hij wil graag naar die mensen toe om hen te helpen in hun ellendige omstandigheden.

In Bosnië aangekomen volgen we Jan-Paul bij zijn dagelijkse werkzaamheden: hij repareert auto’s. Tijdens een proefrit in een Landrover vliegt hij over de kop. Met een geweldige klap belandt de auto op z’n zijkant op het wegdek. Hierdoor raakt Jan-Paul zodanig gewond dat hij voor enkele weken teruggaat naar Nederland voor nader onderzoek.

Natuurlijk maakt Jan-Paul de oorlog van dichtbij mee. Tijdens proefritten komt hij in aanraking met het leed dat de bevolking treft. Hen helpen is zijn belangrijkste drijfveer bij zijn werk in Bosnië. Tijdens zijn verlofperiode zegt hij tegen zijn moeder: „Kunt u zich indenken dat er, terwijl wij koffie drinken met een dik stuk speculaas erbij, in Bosnië kinderen op blote voeten rondlopen terwijl het tien graden vriest?” De dankbaarheid van iedereen is groot als Jan-Paul definitief thuiskomt.

De auteur geeft in zijn Woord vooraf aan dat het verhaal op feiten berust. De figuur van Jan-Paul herbergt verschillende personen in zich. In de loop van het verhaal blijkt dat Hoefnagel op nauwgezette wijze met deze geschiedenis is omgegaan. Veel feiten, zonodig verklaard, laten de lezers kennismaken met een van de missies van de VN-vredesmacht. Maar heeft de auteur niet teveel feiten in zijn boek verwerkt? Al lezend had ik constant het gevoel dat het verhaal niet op gang kwam. Het is veel meer een verslag dan een verhaal geworden. Ook worden zaken onnodig vaak herhaald. Zo wordt bijvoorbeeld meerdere keren uitgelegd hoe Jan-Paul een ongeluk kreeg. Voor lezers is één keer voldoende.

Misschien had Hoefnagel beter een korte periode (een aantal weken) uitgebreider kunnen beschrijven, in plaats van een half jaar in vogelvlucht. Dan was de feitenkennis van de auteur ook beter tot zijn recht gekomen.